Waarom is er geen goede fatsoenscode voor gedrag van ‘blaffende’ advocaten?

Wie voor het eerst een ‘juridisch’ schrijven krijgt van een advocaat schrikt zich vaak een hoedje. Van de gebezigde taal met vaak woorden als ‘vordering’, ‘aansprakelijkheid’, ‘sommatie’ ‘schadeclaim’ en ‘rechtsvordering’ schieten mensen die dat voor het eerst meemaken meteen in de stress. Dat wordt in de volksmond ook wel een ‘blafbrief’ genoemd; heel veel lawaai en ‘gedreig’ in de hoop dat u meteen uw ongelijk erkent. Bovendien worden er soms onfatsoenlijk termijnen in genoemd waarbinnen u actie moet nemen (vijf dagen), want anders…

Zaak is de brief altijd scherp te lezen om te bekijken waarover het precies gaat, of het u wel aan gaat. Aan die termijn kunt u lak hebben, maar stuur wel een formeel briefje aan de ’tegenpartij’, bijvoorbeeld dat u ziek bent, of dat u in overleg treedt met een advocaat (bedenk voordat u een advocaat inschakelt; dat kost gauw 1000 euro als die voor u aan het werk gaat) of met het inwinnen van (‘gratis’) juridisch advies elders. Of, als de kwestie eenvoudig is te regelen, doe dat dan.

Nou heb ik al aardig wat ervaring met blafbrieven, dus ik vind het eigenlijk altijd leuk er een te ontvangen. Ik vind het een sport – als journalist – soms de grenzen op te zoeken in wat je juridisch nog precies wel kunt zeggen of beweren. De laatste blafbrief kreeg ik vlak voor Kerstmis, naar mijn mening een volstrekt kansloze zaak voor de tegenpartij. Die wilde namens de drie nazaten van een oud-collega van mij dat zijn levensverhaal van mijn site (www.leidsehenkie.nl) zou worden verwijderd.

Een van de dochters had al eens gedreigd met juridische stappen op zo’n onbeschofte toon en met zo’n arrogantie dat ik haar meldde dat ze dat dan maar vooral moest doen. Toen ik die brief daadwerkelijk kreeg, dacht ik eerst: waarom laat deze advocaat zich in met deze kansloze zaak? Maar tegelijk concludeerde ik al dat de nabestaanden mij per se wilden dreigen en laten schrikken. Maar nu – ruim drie maanden later – is de zaak uitgegaan als een kaars. Ik denk omdat de tegenpartij op ziet tegen verdere kosten.

Maar je weet het nooit helemaal zeker. Want advocaten hebben vaak niet het fatsoen om mee te delen dat zijn cliënten af zien van verdere stappen. Het is een soort onweerswolk die maanden boven je hoofd kan blijven hangen. Dus ik heb zelf maar een e-mailtje gestuurd naar het advocatenkantoor met de vraag hoe het er voor staat. Maar geen reactie, vast en zeker omdat niemand dat briefje (email) van twee regels – de tijd daarvoor – betaalt. Schoffies, dat zijn het!