Verkeerde zuinigheid ziektekostenverzekering

Natuurlijk is de kans heel klein dat ik dood ga. En mocht dat ten langen leste toch gebeuren, dan gaat dat zeker niet op de manier waarop al die oude mensen heen gaan; met van die lange, pijnlijke ziekbedden of na zo’n vernederende, geestelijke aftakeling.

Tegen die achtergrond heb ik mij uiteraard een ziektekostenverzekering aangemeten voor een prijs van een etentje voor twee personen in een middenklasse restaurant, ja bijna goedkoper zelfs nog dan de verplichte maandelijkse ziekenfondspremie van bijna dertig jaar geleden.

Ik ben heel hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn onnozelheid van de jaren dat ik twintig/dertig was, is in een fractie van een seconde weggespoeld. Een herseninfarct zorgde voor totale uitschakeling van mijn veel te grote omhulsel.
Herstel
Gelukkig trad na langdurige revalidatie herstel op. De schade is uiteindelijk beperkt gebleven tot een verlamde linkerarm (inclusief schouder) en een gebrekkig functionerend linkerbeen. Maar ik kan weer kilometers lopen, rijd weer (aangepast) auto. Ben heel blij dat mijn ‘brein’ niet is aangetast; dat ik in feite nog net zo onaardig kan zijn als voor de beroerte. Ik ben blij dat ik leef, dat ik een geweldige partner heb met wie de liefde onvoorwaardelijk is gebleken, dat we mooie en verre vakanties kunnen vieren (stond onlangs op de Chinese muur – zeker tot mijn eigen verbazing).

Maar van één ding heb ik spijt, namelijk dat ik mij nooit heb verdiept in ziektekostenverzekeringen.

Restitutieverzekering
Daar loop ik nu tegen aan, want nog elke week heb ik diverse keren fysiotherapie om dat lichaam een beetje in goede beweging te houden. Ik kende het verschil niet tussen een natura- en een restitutieverzekering; wist niet in welke mate ik verzekerd was voor de kosten van bijvoorbeeld fysiotherapie. Bovendien zijn er verzekeringsbedrijven – daar kwam ik pas later achter – die nagenoeg alle therapie betalen. Ik vind het dom van mijzelf dat ik goedkoop verzekerd bleef, terwijl ik mij betere (duurdere) verzekeringen makkelijk (een paar tientjes meer in de maand) had kunnen permitteren. Ik ben nu van mening dat ik zo rond mijn vijftigste mij beter had moeten informeren omtrent de mogelijkheden.

Discussie
Waar liep ik tegen aan? Ik had een chronische indicatie voor fysiotherapie aan mijn inerte en pijnlijke schouder. Er ontstonden problemen met mijn verzekering omdat ik buiten de statistieken viel, in feite te lang bezig was (buiten de gemiddelden viel) met therapie. Een ander probleem was dat de feitelijke therapie was veranderd, omdat mijn therapeut zich zorgen maakt over mijn manier lopen, en op termijn schade vreest aan mijn heupen. Eigenlijk heb ik nu preventieve therapie. En er is niks moeilijkers dan je ziektekostenverzekering ervan te overtuigen dat ze moeten betalen voor iets waarmee ‘duurdere’ problemen in de toekomst wellicht kunnen worden voorkomen. Het zijn vervelende discussies.

Steeds belangrijker
Fysiotherapie wordt alleen maar belangrijker. Al die 55-plussers die – als ik sommige publicaties tenminste moet geloven – roekeloos met opgevoerde fietsen circuscapriolen uithalen en dagelijks naar de wijnfles grijpen, komen zichzelf straks tegen, en wel bij de fysiotherapeut. Mijn therapeut voorziet zelfs dat fysiotherapie straks ook een (vergoede) sociale gebeurtenis wordt om ouderen uit hun isolement te halen.

Een groep oudere dames (tussen 65 en de 80) krijgt bij mijn fysiotherapeut fitness voor eigen rekening. En gezellig dat die Leidse meisjes het hebben. Op z’n Leids gezegd maken ze een teringherrie, maar ze blijven er gezonder bij en ze houden een beetje toezicht op elkaar, of de therapeut telefoneert even als een van hen langere tijd wegblijft.

Wijzer
Inmiddels – het heeft even geduurd – ben ik wijzer geworden. Mijn leven zal zeker niet anders verlopen dan dat van mijn ouders. En misschien zal ik net als mijn vader uiteindelijk verlangen naar de dood, maar die was toen wel bijna 100 jaar oud. Trouwens die geloofde tot zijn 99ste ook niet dat hij ooit zou sterven!

(deze column is medio 2016 gepubliceerd in het cliëntenblad van Teekens/Karsten)