Politiek huilt krokodillentranen om visieloze zorgverzekeraars

Wat zitten we toch te klooien met onze gezondheidszorg. Waarom zijn we (ze) niet in staat een degelijke visie te ontwikkelen op onze steeds duurder wordende gezondheidszorg? Wat doen al die geleerde en goed betaalde managers en wetenschappers?

De politiek was tien jaar geleden zo ‘wijs’ – als zo vaak onmachtig en onkundig in grote kwesties – om het probleem door te schuiven naar de markt, de zorgverzekeraars. Want marktwerking, dat zou het wel eventjes oplossen (sic) was de opportunistische redenering.

En de maatschappelijke zorg (WMO) werd een paar jaar geleden doorgeschoven naar de gemeenten, want die zouden beter |(in)zicht hebben on/op wat hun inwoners nodig hebben en ze derhalve beter en adequater kunnen helpen. Wat een miserie leverde dat op. In de ene gemeente krijg zonder problemen een rolstoel of scootmobiel, terwijl de andere gemeente bijna op de stoel van de artsen gaat zitten om de noodzaak van die hulpmiddelen te kunnen bepalen.

En op hun beurt bleken zorgverzekeraars vooral mierenneukers, niet meer visie te ontwikkelen dan vooral hulpverleners in de eerste lijn (fysiotherapeuten, huisartsen, etc.) te knechten, de tarieven te verlagen. Terwijl de ziekenhuizen nagenoeg konden blijven werken als vanouds. Natuurlijk, er werden ‘strakke’ budgetten afgesproken waarbinnen ze moeten draaien; het werd een markt voor managers die geen verstand hebben van medische zaken.

Er is veel mis in ziekenhuizen. Er wordt nog steeds te snel overgegaan tot dure ingrepen, operaties, terwijl dat vaak nog niet nodig is. Veel problemen kunnen in de eerste lijn worden verholpen, verzacht, uitgesteld. Veel preventieve controles kunnen veel goedkoper buiten het ziekenhuis worden uitgevoerd. Veel huisartsen hebben in hun praktijk (hartonderzoek, e.d.) daarop al ingericht.

En de zorg moet zich veel meer richten op preventie. Met een beetje informatie en therapie kunnen o.m. onze ouderen langer uit de verstokte ziekenhuiszorg blijven. Gewoon: je gaat de tweedelijns zorg pas in indien de eerste lijn het niet kan oplossen. Ja, daar hoort volgens mij ook opvang bij van mensen in verzorgingshuizen/verpleeghuizen. En dan bedoel ik niet die kolossen van gebouwen met vaak te grote overheadkosten, maar particulieren die ’thuis’ of kleinschaliger tegen vergoeding dat werk doen.

Of geef ‘patiënten’ zelf een budget (een PGB) waarmee zij zelf hun keuzes kunnen bepalen. Laat de eerste lijn die noodzaak bepalen. Nee, en niet weer van die ingewikkelde formulieren waarvan een mens alleen maar bedroefd wordt, en die een nieuwe beroepsgroep van ‘bemiddelaars en adviseurs’ in het leven roept; mensen met goed belegde boterhammen op kosten van de patiënten zelf.

Bankroet ziekenhuizen

Net als u waarschijnlijk begrijp ik weinig van het ‘faillissement’ van het Slotervaart-ziekenhuis en de IJsselmeer-ziekenhuizen. Uit de media begrijp ik dat in het Slotervaart bepaalde unieke medische deskundigheid is gehuisvest die in ons land verder niet of nauwelijks verkrijgbaar is. Bijna van de een op de andere dag besloten ziektekostenverzekeraars, die contracten hebben met alle ziekenhuizen, dat het over en sluiten was.

 

VVD-minister Bruins (foto ANP).

En voor Flevoland is het bijzonder treurig. Eerst beslist de politiek die steden vol te bouwen waarbij uiteraard de nodige voorzieningen horen als ziekenhuizen. Om daarna de lokale hospitalen te laten imploderen. Dat is wat we willen, zei minister Bruins (weer zo’n opportunistische VVD-bestuurder), marktwerking! Om een paar dagen later een pleidooi te houden voor behoud van de basiszorg, de spoedeisende en verloskundige hulp in Lelystad. Hij wilde er desnoods nog overheidsgeld tegen aan gooien. Zo makkelijk gaat dat in de politiek; roept u maar! Om er meteen aan toe te voegen dat het ziekenhuis ’s nachts natuurlijk dichtgaat, en dat nu ineens vanwege personeelsgebrek. Indien de sluiting beter en geleidelijker was uitgevoerd had zoiets voorkomen kunnen worden.

En wat een ramp voor Lelystad en omgeving. Honderden mensen die vanwege hun werk in die polder zijn gaan wonen. Natuurlijk, werk zat in de gezondheidszorg, maar daarvoor is vaak een verhuizing noodzakelijk. Een flinke ingreep in het sociale bestaan. En dan nog die matige verkeersverbindingen (drie kwartier autorijden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis buiten de polder) van en naar Lelystad. Een flink ongeluk en er kan geen ambulance meer door.

En de Tweede Kamer huichelt mee. Woorden schoten welhaast te kort om dit bankroet te bekritiseren, om ook de minister de mantel uit te vegen. Iedereen wist dat met het het doorschuiven van de verantwoordelijkheid naar zorgverzekeraars dit – het bankroet van een ziekenhuis – als uiterste consequentie kon gebeuren. Wat een krokodillentranen.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *