Stelen ‘mag’ als overheid opsporing van daders te duur vindt

Het zal u ook wel zijn opgevallen dat een beetje stelen tegenwoordig ‘mag’. Althans dat de overheid een rekensommetje los laat of de kosten van opsporing en onderzoek wel in verhouding staan tot de zwaarte (schade) van het vergrijp.

Daarom doen bijvoorbeeld winkeliers geen aangifte meer van winkeldiefstal. Op de eerste plaats omdat het ze tijd en geld kost om aangifte te doen, maar ook omdat de politie voor dat soort ‘akkefietjes’ niet meer komt; het staat geheel onder aan de lijst van prioriteiten. In een enkel geval, als het om ernstige recidive gaat, wil ze nog weleens in beweging komen (meestal na maatschappelijk of politieke druk).

Wie van u doet trouwens nog aangifte van diefstal van zijn fiets? Ja, waarschijnlijk alleen als het van belang is om de verzekering te laten uitbetalen. En omdat het via internet nu ook makkelijker is om aangifte te doen. Wie heeft ooit zijn gestolen fiets ’terug gekregen’ of ‘gevonden’? Heel vaak hoor ik dat mensen maar een fiets van een ander pikken vanuit een zekere slachtoffer-rol!

Er was een tijd – nog niet heel lang geleden – dat diefstal gewoon diefstal was, of het nou om een brood, een fiets of bankoplichting ging. Alle daders moesten opgespoord, en de rechter bepaalde de strafmaat. Maar zo werkt het in onze samenleving: hoe vaker een misdrijf/overtreding wordt begaan, hoe lager de straf (softdrugs, winkel- en fietsendiefstal), een glijdende schaal dus.

Maar als het geld oplevert staan overheden wel weer vooraan in de rij. Parkeren in Leiden (en elders) is vaak een winstgevende business. En niet in de laatste plaats door de systematische opsporing (in Leiden) van de laatste twee jaar: een camera-auto die zelfs de kleinste steegjes en straatjes doorkruist. Ik heb die auto in de Vestestraat (richting Oude Rijn), waar ik woon, in die korte tijd vaker gezien dan parkeerwachters in de 20 jaar daarvoor!

En een parkeerbon kost tegenwoordig meer dan 100 euro (104 inclusief 9 euro administratiekosten), zo heb ik ondervonden. Tot twee keer toe zelfs. Maar nooit meer wat van gehoord overigens. Ik houd het maar op een zwakke administratieve afwikkeling. Soms heb ook ik mazzel.

Een nieuw plan van de gemeente Leiden is nu twee speciale ambtenaren in dienst te nemen die toezicht moeten gaan houden op de uitvoering van zorggelden (onder meer pgb’s). Er wordt namelijk teveel – trouwens ook al jaren aan de gang! –  gefraudeerd en daarom zijn die extra opsporingsambtenaren nodig. De verwachting is dat de kosten van die extra mensen worden gedekt door de opbrengst van hun werk. Met andere woorden: als dat niet het geval is, dan komen die ambtenaren er niet en gaat de fraude gewoon verder.

Een mega-instituut dat ook zo rekent (in de zin of opsporing rendabel is), is de Europese Gemeenschap dat jaarlijks miljarden subsidies verstrekt aan de meest uiteenlopende, soms stompzinnige doelen. Een voorbeeld: sommige Spaanse steden krijgen subsidie voor het laten wapperen van de nationale vlag. Dat leidt er soms toe dat er vlaggen zijn van 52 (sic) vierkante meter die hangen aan dure, stevige vlaggenstokken. Een uitgave – van Brussels geld – van soms 36.000 euro (bron: De Groene Amsterdammer).

Heel veel subsidie-aanvragen bij de EU worden onvoldoende gecontroleerd, en van fraude wordt geen aangifte gedaan of er wordt vanwege de hoge kosten niet onderzocht, ook al gaat het soms om tienduizenden euro’s.

Tip: bedenk dus iets leuks en vraag subsidie aan bij de EU. Verzin een prachtige, pedagogische motivatie en dien een aanvraag in. Bijvoorbeeld iets van het historisch besef van de Leidenaar in relatie tot de Spaanse bezetting en de 3 October-Vereeniging, en de invloed daarvan op de slavenhandel… Als het maar iets onzinnigs is waarvan de reikwijdte, de complicaties niet in één keer zijn te overzien. Een idee waarop niet zomaar valt te reageren.

Google vervolgens op internet naar de vele bureautjes die u – uiteraard tegen betaling – helpen, want het is werkelijk onzinnig om je zelf te verdiepen in de oneindige subsidieregels van de EU.