Parkeerkaart invaliden in Leiden? Weinig kans!

Het is nog niet zo lang geleden dat ik dacht dat bijna iedereen die ‘iets had’, al was het een grote wrat op de neus, van de gemeente Leiden een invaliden-parkeerkaart kreeg. De kans dat je nu als invalide zo’n kaart krijgt is uiterst gering.

Vijftig meter

Wie 50 of 100 meter kan lopen, onafhankelijk van de vraag hoeveel moeite of pijn dat kost, kan zo’n aparte parkeerkaart wel vergeten in Leiden. Net als vele andere gemeenten volgt ook Leiden de richtlijnen van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, en die zijn bitter streng. Er zijn wel mogelijkheden, maar het probleem is vaak dart van veel ziektes en kwalen (reuma, herseninfarct, Parkinson, etc.) vaak niet precies (actueel) wordt vastgesteld wat een patiënt wel of niet kan. Wie dat precies wil weten, in verband bijvoorbeeld met zo’n invaliden-parkeerkaart, moet de kosten van medisch onderzoek zelf betalen. Soms biedt de huisarts uitkomst, als die tenminste inzage heeft in alle medische gegevens.

Eerst betalen

Het lijkt zo mooi voor wie de website van de gemeente Leiden bezoekt. Je klikt aan dat je een invalidenkaart wilt hebben, vult je gegevens in, betaalt de ongeveer 60 euro (prijsniveau 2016) die dat kost en wacht vervolgens af. Dan komt er post van de gemeente Leiden, waarin – dan pas – de precieze richtlijnen staan waaronder zo’n kaart wordt verleend en dat er een afspraak is gemaakt met een arts van de GGD die uiteindelijk beslist. Dan lees je in de voorwaarden dat wie tientallen meters kan lopen, eigenlijk al geen kans maakt.

Beperkte energie

Optimistisch als ik ben, toog ik toch naar de GGD-arts, die mij verwelkomde met ‘U kunt aardig lopen.’ Terwijl ik meteen dacht dat ik beter met mijn scootmobiel had kunnen gaan of strompelend binnen had moeten komen, antwoordde ik haar eerlijk dat lopen – althans korte stukken – geen probleem is.

Mijn problemen zijn – na een rechtszijdig herseninfarct – dat ik dagelijks beperkte energie heb; dat ik tevoren ook niet goed weet hoeveel energie er in mijn doosje zit. Als ik ’s middags een eind wandel dan is de kans groot dat ik ’s avonds geen fut heb om met mijn partner de stad in te lopen om ergens te gaan eten.

Bovendien kan ik geen boodschappentassen (niet boven de 3-4 kilo) tillen. Omdat veel spieren in mijn romp aan de linkerzijde nog steeds niet werken, is tillen met mijn rechterarm een crime; het doet pijn en veroorzaakt krampen. Een invaliden-parkeerkaart vergemakkelijkt mijn leven, zodat ik zelf boodschappen kan doen, kan gaan en staan waar ik dat wil. Mijn verzoek is afgewezen.

Bittertje

Het zij zo. Ik ben ook van het standpunt: alles is therapie. Het hele leven is therapie. Filosofisch gezien was dat ook al zo voor mijn infarct. Blijft staan dat ik bepaalde dingen niet meer kan. Het enige bittertje voor mij in deze kwestie is dat de gemeente Leiden eerst geld incasseerde en pas daarna de spelregels stuurde. Ik heb niet gereclameerd; ik had er de energie niet voor!

tekst