Mijn moeder zaliger zei al: ‘Zeg over Joden maar helemaal niets’

Ik heb geld overgemaakt naar de Stichting Palestina (via de gelijknamige website) die humanitaire doelen in de Palestijnse gebieden en vluchtelingenkampen steunt, die vooral gericht zijn op medische projecten in de Gazastrook. En die stichting heeft nog dringender geldsteun nodig sinds de Israeli’s daar op o.a. kinderen aan het prijs schieten zijn. Natuurlijk zal mijn geldsteuntje als anti-Israël, mogelijk zelfs als anti-joods worden gezien.

Want Israel is inmiddels verworden tot een onplooibare en eigengereide, (religieus-) fundamentalistische natie die zich echt he-le-maal nergens wat van aantrekt; waar zich een mentaliteit heeft ontwikkeld die uitroeiing van een compleet volk, de Palestijnen, de gewoonste zaak van de wereld is gaan vinden. En daar dus in feite mee bezig is.

Joden – van wie er 6 miljoen (80 procent van de bevolking aldaar) in Israël wonen – claimen al heel lang zo’n beetje het alleenrecht op het grote menselijke leed dat de Tweede Wereldoorlog aanrichtte, in de zin van: kom niet aan de Joden, want wij hebben al een zware tol in onze bestaansgeschiedenis betaald! En handelen vaak als door een giftige slang gebeten indien er ook maar de minste kritiek is op Joden of de Joodse staat Israël

Als vele andere landen redeneert ook Nederland vanuit die achtergrond. Rutte was er na de terroristisch moordpartij van de Hamas op 7 oktober vorig jaar als de kippen bij om zijn persoonlijke – in feite Nederlandse – steun aan Israël uit te spreken. Ik gebruik nadrukkelijk het woord persoonlijk omdat hij dat vanwege zijn eigen beleving en opvatting zo snel deed. Hij had ook even zijn demissionaire kabinet kunnen raadplegen of een paar dagen kunnen wachten met een reactie.

Er is geen familie in Israël die (sedert 1940) géén lid in een of andere oorlog heeft verloren. De wraakgevoelens zijn dan ook groot. Dat begrijp ik: als mijn ouders zouden zijn vermoord, zou ook ik het dichtstbijzijnde gereedschap pakken om de dader zijn hersens in te slaan of het leven uit te schieten, zonder één moment van twijfel. Begrijpelijk dus, maar het mag niet! Dat hebben beschaafde mensen met elkaar afgesproken. De daad van Hamas op 7 oktober was een absolute schoftenstreek die om tactisch/politieke redenen gepland was om de Palestijnen-kwestie weer op de kaart te zetten. Een actie waarvan de bedenkers wisten dat Israël met keiharde hand zou terugslaan. Bewust hebben zij het leven van hun onschuldige mede-burgers op het spel gezet; ze tot kanonnenvoer gemaakt.

Maar na dat soort impulsen moet er bezinning zijn, moet het menselijk verstand – het fatsoen – weer wakker zijn geschud, moet de menselijke maat zijn teruggekeerd. Dat lijkt maar niet te lukken in Israël. Dat is ook niet eenvoudig als je weet dat je tegenstander Hamas in feite heel Israël wil uitroeien, van de kaart wil vegen. En Israël heeft zich nu voorgenomen Hamas te elimineren. Die zou in Gaza bestaan uit 30.000 tot 40.000 strijders (bron Wikipedia) op een totale bevolking van iets meer dan 2 miljoen die wonen op een oppervlakte van totaal circa 365 vierkante kilometer (anderhalf keer zo groot als Amsterdam!).

Dus schiet Israël met zwaar geschut in Gaza op alles wat beweegt; gooit alles plat waarvan ze maar het vermoeden hebben dat er ooit een Hamasstrijder is langs gelopen. En natuurlijk met zo’n bommentapijt zullen er zeker leden van Hamas zijn gedood, maar vooral onschuldigen. De stand van zaken? 32.000 doden, onder wie duizenden kinderen, en 63.000 gewonden. Het is uitgesloten dat Israël op deze manier kan winnen. Bovendien ontstaat nu een nieuwe generatie Gazanen/Palestijnen die met een wellicht nog groter leger over tien, twintig jaar wraak zal nemen voor de dood van hun vaders en moeders, broertjes en zusjes.

Israëlische soldaten hebben heel persoonlijke redenen om Palestijnen om te leggen, want ook zij zijn gedreven door rancune. Het gaat voor hen – categoraal gezien – om de moordenaars van hun familie en vrienden. En dat leidt, gezien de wijdverbreide mening onder Israëli’s dat heel het Palestijnse volk moet worden uitgeroeid, zeker tot acties in Gaza waarbij Israëlische soldaten hun emoties laten gaan in plaats van hun verstand gebruiken. En dat betekent: eerst schieten en dan pas nadenken, analyseren. En die fouten moeten door de legerleiding worden toegedekt. Er zijn genoeg aanwijzingen voor dat gedrag: bombardementen tijdens uitdeling van voedsel, schietpartijen op markten en in vluchtelingenkampen. En dan volgt weer de gebruikelijke smoes van de legerleiding: er was een diepe onderaardse gang; er was iemand van Hamas in de buurt!

Wat mij verbaast is dat een volk dat zoveel miserie heeft meegemaakt geen enkele empathisch gevoel krijgt bij de massamoord op Gazanen en de uithongering van zoveel mensen kritiekloos accepteert. Met als argument dat daarmee wordt voorkomen dat voedsel bij Hamas terecht komt. Wat een absolute onzin is dat. Want als er één groep is die wél eten heeft, is dat Hamas.

Je zou toch zeggen dat er toch iets van (h)erkenning moet zijn in de internationale kritiek die Israël treft. Helaas, elke min of meer onwelgevallige uitspraak over dat land wordt geïnterpreteerd als een persoonlijke aanval, als een klap in het gezicht van de inwoners zelf. De miserie die Israël in Gaza aanricht, dringt niet alleen emotioneel maar ook feitelijk niet door tot de Israëli’s, want alle informatie wordt door overheid en de media zorgvuldig gekuist. Er is geen onafhankelijke journalistiek meer. Elke verwijzing, elk signaaltje dat enig begrip kan opwekken voor de Palestijnen/Gazanen wordt thans bijna gezien als hoogverraad.

De Joodse staat (Israël is gesticht in 1948 om de Joden weer een thuis te geven) wordt ook nog eens geleid door een een premier met een zeer lage morele standaard; die zich gedraagt als een politiek onbetrouwbaar en grillig sujet dat nog zijn moeder zou verkopen om maar aan de macht te blijven. Een gedrag dat waarschijnlijk is ingegeven door persoonlijke belangen omdat Netanyahu een aantal rechtszaken wegens oplichting en verduistering aan zijn broek heeft hangen. Bovendien verwijt een deel van de bevolking hem persoonlijk dat hij de veiligheid van het land zo slecht heeft bewaakt waardoor Hamas op 7 oktober zo ver het land kon binnen dringen. En met zijn reactie kan zo ver doordraven, omdat de Verenigde Staten hem – het land – onbeperkt steunen. Want daar wonen ook 6 miljoen, vaak zeer invloedrijke joden. En mede daardoor voelt Israël zich oppermachtig; zijn Palestijnen vogelvrij. En kunnen gewapende kolonisten op de westelijke Jordaan-oever om soms geveinsde ruzies ongewapende Palestijnen dood schieten, hun hun land afnemen.

Het schoot me recent pas weer te binnen. Mijn moeder zaliger zei al in de jaren zestig van de vorige eeuw: ‘Zeg over de Joden maar niets’. Niks slechts, maar ook niks goeds, want wat je ook zei, er kwam altijd maar fuzz en gedoe van.

Nee, laat de bewoners van ‘het beloofde land’ maar hun eigen zaakjes bestieren, en laten wij maar de stilte bewaren voor een volk dat aanklager, rechter en beul speelt. Een strijdbaar volk onder Gods vuurkolom! Gruwelijk.