Mijn kameraad ernstig verzwakt door te vroeg ontslag uit LUMC-ziekenhuis

Ik berichtte al eerder over mijn kameraad die in het LUMC wordt behandeld voor keelkanker. Het Rijnland Ziekenhuis kon eerder zelfs na 16 maanden ‘onderzoek’ niets vaststellen. ,,Echt mijnheer, u hebt niets”, was daar het commentaar in twee vestigingen die het onderzochten. Hij werd weggezet als een fantast, waar het LUMC daarna binnen een maand de diagnose keelkanker stelde.

Vier weken geleden had een nieuwe ingreep plaats, nadat hij klachten bleef houden na een operatie drie maanden daarvoor in het LUMC. Het kostte medici veel moeite om de ‘preciese bron van vooral aanhoudende pijn rond het oor vast te stellen, maar uiteindelijk werd besloten lymfeklieren in de keel te laseren en vervolgens kwalijk weefsel weg te schrapen. Het gevolg: een echt heel vervelende wond in de keel. En bovendien werd mijn kameraad veel te vroeg ontslagen uit het ziekenhuis.

Ik wil niet beweren dat het medisch onverantwoord was, maar in tegenstelling tot vroeger houden ziekenhuizen als het LUMC kennelijk geen rekening meer met de sociale en maatschappelijke omgeving (de thuissituatie) waar de patiënt moet aansterken. Mijn maat is weduwnaar met een nog thuis wonende, werkloze zoon. Niet echt een situatie waarin sociaal toezicht is op het genezingsproces. Ik bedoel te zeggen dat de aanwezigheid van een zorgzame partner altijd beter is voor een patiënt, al is het maar om vast te stellen dat het niet goed gaat. Tel daarbij op dat mijn maat zo eigenwijs is als een loden deur (die belt geen huisarts).

En het ging niet goed: sterke vermagering, zelfs uitdroging. Het is dat mijn kameraad zelf tot het besef kwam (mannen zijn daarin lakser, denk ik, dan vrouwen) dat hij zich snel weer in het LUMC moest melden. Het was in zekere zin mazzel dat hij de dag dat hij belde meteen kon komen. Aanvankelijk wilde het ziekenhuis hem drie dagen laten wachten omdat zijn behandelend arts afwezig was. Hij ging naar het LUMC zo goed en kwaad als dat ging, en mócht niet meer weg.

Ruim tien dagen moest hij aansterken, en is inmiddels weer thuis. Hij krijgt alleen maar vloeibare voeding die via een sonde in de neus in de maag wordt ingebracht. En de wondpijn in zijn keel blijft heftig, zelfs vijf weken na de operatie nog. En nu mag hij woensdag opnieuw onder het mes om de kwaal te bestrijden van de buitenkant. De vooruitzichten zijn goed, zeggen zijn artsen.

En op dit moment heeft hij er geen behoefte aan om het Rijnland Ziekenhuis voor de rechter te dagen, terwijl juist hun gebrekkige gedrag en ondeskundigheid de schade, de ernst van en het lijden (het persoonlijk leed) onder deze kanker hebben vergroot. Misschien dat hij stappen nog in overweging neemt als de miserie achter de rug is. Ik hoop het maar.