Levens redden prima, als 112 maar niet te duur wordt

Als het om het redden van levens gaat, legt ons land kennelijk zelfs dat op de financieel-economische weegschaal, in de zin van: als dat maar niet duur wordt! Die gedachte bekroop mij toen ik deze week las dat de bezetting van de 112-alarmcentrales onder de maat is. Tijdens een massale stroomuitval in de regio Amsterdam vorig jaar moesten sommige hulpvragers tot 20 minuten wachten alvorens de 112-telefoon werd opgenomen. Mogelijk zijn twee sterfgevallen in verband te brengen met het slechte bereik.

Het rapport omtrent de alarmcentrales is aangeboden aan de minister. Gebeurt er dan wat? Je zou zeggen: roep de kamer terug van reces en neem actie! Het gaat om mensenlevens!  Bij de eerste de beste calamiteit gaat het opnieuw mis. Maar niks hoor, iedereen slaap rustig verder, terwijl duidelijk is dat ons land niet adequaat kan reageren in geval van rampen en ongelukken.

Gelukkig hebben wij nog niet zulke terreuraanslagen ondergaan als onze buurlanden België, Frankrijk en Engeland. Maar iedereen heeft, denk ik, zoiets van: wanneer zijn wij aan de beurt? En het zou toch ‘lullig’ zijn dat bij een terreuraanval 112 niet kan worden bereikt omdat Jantje een vrije dag heeft of omdat Miepie net op het toilet zit als de telefoon gaat?

Waarom slikken wij eigenlijk al die onzin van die zogenaamd verantwoordelijke mensen die over ons leven en veiligheid (moeten) waken? Uit onderzoek blijkt dat driekwart van de politie-alarmcentrales te weinig mensen heeft. Bij brandweer en ambulance is dat aantal ongeveer de helft. Daarnaast werken veel centrales met verouderde computersystemen die traag en inefficiënt werken (is dat trouwens typisch iets voor onze overheid dat de ict daar zo waardeloos ia georganiseerd?)

Waarom zijn er trouwens zoveel verschillende alarmcentrales en waarom heeft elke discipline weer een eigen alarmcentrale? Hoe werkt dat in de dagelijkse praktijk: zitten er écht mensen alleen maar op een alarmtelefoontje te wachten, of doen ze er ook ander nuttig werk naast (typewerk, planning, administratie, etc.).

En wie keurt er in hemelsnaam een (te lage) gemiddelde bezetting goed van een alarmcentrale? Is dat de statistiek van het aantal keren dat in één jaar wordt gebeld en het aantal mensen dat je daarvoor nodig hebt om adequaat te kunnen reageren? En waarom komen we er pas achter dat het zo’n zooitje is als er mogelijk mensen zijn overleden aan deze tekortschietende dienstverlening? En al deze partijen (politie, brandweer en ambulance) hebben – uitstekende – lijntjes met de politiek. Hoe kunnen deze cijfers dan zijn uitgegroeid tot angstaanjagende proporties, de dood tot gevolg hebbende? Wie laat dit soort misère met voorbedachte rade ontstaan?

Het land van de VOC-mentaliteit; Nederland waar veel wordt verdiend tegen lage uitgaven. Wat zijn wij toch geweldige ondernemers! Dat mag wel wat mensenlevens kosten toch?