Leiden houdt beter milieu tegen

Wie milieu-ideeën anno nu laat afketsen op argumenten van stedelijke schoonheid, onder het mom van de historische binnenstadwaarde, heeft maar weinig begrepen van de noodzaak tot veranderen. Een voorbeeld van een stad die heel rigide omgaat met het milieu is de Leiden. In die stad – en ook andere steden – prevaleert het oude (altijd?) boven het nieuwe. Een stad met verkeerde mindsetting en vooral gedateerde inzichten.

Op slot
Het behoud en visie op de historische binnenstad dateert vooral van de jaren zeventig. Tot die tijd werd op grote schaal gesloopt en vernield en vervangen. Maar sinds begin jaren zeventig zitten binnensteden als Leiden architectonisch bijna op slot. En verandert er nauwelijks iets. Niks van de soms bijzondere architectuur van latere decennia. Als dat zo doorgaat ziet de stad er grofweg over 500 jaar nog zo uit.

Uitsluitingen
Dus wel, zoals aan het Rapenburg en Nieuwe Rijn bijvoorbeeld huizen uit 1600, 1700 en zelfs 1900, maar bijna niks meer van daarna. Een statische stad, waar niets aan het toeval wordt over gelaten. Terwijl een stad juist een dynamisch bewijs moet zijn van wisselende inzichten van verschillende tijden zijn. Zeker, dat vergt enige regie, maar geen uitsluitingen.

Niks oorspronkelijks
Voor 1600 waren zo’n beetje alle huizen van hout. Allemaal verdwenen, verbrand, gesloopt. Daarna veel stenen gebouwen, die zowel van binnen als van buiten in de loop der eeuwen soms ingrijpend zijn veranderd. Grofweg kun je zeggen dat er in de Leidse binnenstad relatief weinig panden staan die honderd procent oorspronkelijk zijn (als was het maar vanwege de schoorstenen die zijn aangepast aan de hitte van de brandstof; ramen en kozijnen die door nieuwe inzichten groter zijn geworden; daken/dakpannen die aan de tijd zijn aangepast).

Zonnepanelen
In de binnenstad (grofweg binnen de singels) van Leiden is het verboden (‘niet vergunbaar’ heet dat) om zonnepanelen in het zicht te plaatsen. Inderdaad vanwege de bescherming van de historische binnenstad. Eigenlijk zegt de gemeente dat zonnepanelen dus lelijk zijn. En dat vind ik onzin. De wereldproblemen zijn van dien aard dat je dat argument fatsoenshalve niet meer kunt gebruiken, dat dat ondergeschikt is geworden aan andere belangen, problemen. En sowieso, wie naar daken kijkt in de binnenstad ziet een palet aan gekleurde dakpannen (rood, blauw, modern en oud door elkaar). Daarover kennelijk geen mening. Maar een strak tableau van zonnepanelen is onaanvaardbaar, zelfs in delen van de binnenstad die worden gedomineerd door (sociale) nieuwbouw.

Intellectuele armoede
Het is een laffe, intellectueel armoedige houding van het gemeentebestuur dat niet eens een poging doet om te formuleren waar zonnepanelen wel mogen of kunnen. Volg de problemen van de tijd en help die op te lossen. En er is maar één groot probleem: milieuvervuiling. Wat is er mis mee dat – als ze al zolang mee moeten en er geen andere alternatieven komen – dat iemand zich over 200 jaar afvraagt waar die glimmende blauwe (zwarte) vlakken op daken vandaan komen?

Ingetuind
Ik ben er met open ogen ingetuind. Een jaar geleden (2016) heb ik 19 zonnepanelen op mijn dak van mijn huis aan de Vestestraat laten plaatsen, waarvan 7 aan de voorkant, in de vaste overtuiging dat dat in Leiden ook kon. In 9 maanden ‘verdiende’ ik alle verbruikte stroomkosten terug, en leverde zelfs retour aan het energiebedrijf. Op last van de gemeente Leiden zijn die panelen verwijderd, mijn rendement is nu met de helft gedaald.

Geen dubbel glas
Het gaat trouwens niet alleen om zonnepanelen, maar ook om tal van andere zaken, bijvoorbeeld dubbel glas. Wie in een monument woont of werkt mag geen dubbel glas plaatsen. Hoge stookkosten en in feite steun van de gemeente aan traditionele en vervuilende energiebedrijven. Liever dan een visie op actuele milieuproblematiek. De overheid, de gemeente Leiden, helpt het milieu verder slopen.

Hoe historisch is asfalt?
En apropos wat is trouwens die historische binnenstad? Gekleurd asfalt in de Breestraat en in de Haarlemmerstraat? Hordes vervuilende bussen. Kilometers autoblik langs de grachten? Straatverlichting in retro-sfeer? Kinderhoofdjes die massaal zijn vervangen door platte klinkers?

Duizenden kriskras geparkeerde fietsers die doorgang voor kinderwagens, scootmobielen en voetgangers hinderen? Hoe selectief is het gemeentebestuur als het om die ‘beschermde binnenstad’ gaat?