Laffe Leidse universiteit laat personeel barsten

Sommige instituten gaan over lijken om te voorkomen dat hun goede naam en die van grote (leidinggevende) ego’s die er werken wordt geschaad. Ziekenhuizen, ministeries en universiteiten zijn voorbeelden van soms ongeremde pr-machines en doofpotten. Deze week kwam de Leidse universiteit in heel slecht daglicht te staan: drie professoren hebben op het Instituut Pedagogische Wetenschappen een schrikbewind gevoerd als gevolg waarvan meerdere mensen sociaal en intellectueel zijn gesloopt. Let op: twintig jaar lang!

De eerste gedachte die dan bij mij opkomt is: hoe bestaat het dat leidinggevenden (faculteitsbestuur, universiteitsbestuur c.q. rector magnificus) dat zo lang hebben laten gebeuren, want het bestaat niet dat ze er niet van geweten hebben. En dat klopt: er waren al veel eerder twee alarmerende rapporten over die afdeling, aldus De Telegraaf en Leidsch Dagblad die donderdag publiceerden over het pas gereed gekomen derde rapport van interim-bestuurder Eric Fischer (die een jaar nodig had daarvoor) waarin, in tegenstelling tot die twee eerdere, wel man en paard worden genoemd. Iemand heeft het rapport naar de pers gelekt. Die was – niet onterecht – zo bang kennelijk dat er opnieuw niks zou veranderen op de afdeling.

Een verslag waarvan ik echt kan genieten, als ik de artikelen in de genoemde kranten lees. Wat een (intellectueel) vullis kan er groeien als een instituut/werkgever vanwege de vermaardheid van een van de professoren niet durft in te grijpen. Liever zwijgen dan dat het aanzien van de universiteit wordt geschaad? Waarbij de waarde van individuen – de slachtoffers – van nul en generlei waarde is.

En is er dan eigenlijk wel sprake van een intellectueel klimaat als een paar profs hun collega’s intimideren, onwaarheden vertellen en soms werk stelen en dicteren hoe het zit en moet. Angst en geestelijke terreur zijn hele slechte raadgevers als die nieuwe visies, ideeën, onderzoek, het vrije denken/brein beïnvloeden. Het staat haaks op wat een universiteit behoort te zijn: bolwerk van gefundeerd onderzoek en studie, intellectuele creativiteit in maximale geestelijke vrijheid.

En als dit terreurbewind op het Instituut Pedagogische Wetenschappen maar liefst 20 jaar kon bestaan, hoe staat het dan met andere afdelingen op onze illustere Leidse universiteit. Als je je als management/baas dit zo lang gedoogt, wat zegt dat dan over je mentaliteit en kunde? Wat een lafheid  dat je zoveel medewerkers gewoon laat barsten, emotioneel en intellectueel laat slopen.

Een prachtige reactie van Hannah Swaab, die daarmee de doofpotmentaliteit perfect illustreert, op de journalist die om reactie vraagt. De decaan van de faculteit Sociale Wetenschappen zegt tegen de krant: ,,Dit rapport hoort niet bij u te liggen en is niet bedoeld om openbaar te maken.” Ze voegt er aan toe dat er ,,reden is om intensiever naar het werkklimaat te kijken.” Goh, wat een inzicht na twee decennia aanhoudende miserie. Als ze langer had gewacht, waren alle betrokkenen inmiddels overleden. Ook een oplossing!

En het lijkt er op dat de universiteit met enige zachte dwang afscheid gaat nemen van de professoren Marinus van IJzerdoorn (n.b. Spinozaprijswinnaar), zijn vrouw Adriana Bus, en Marian Bakermans. Maakt u zich geen zorgen, ze zullen niet op staande voet worden ontslagen. Daarvoor is de rechtspositionele positie van de universiteit veel te zwak. Na 20 jaar gedogen van dit soort problemen ga je weg met behoud van salaris, totdat je een andere baan vindt. Mooi afscheidscadeau toch?