Kwaliteiten oud-gemeentesecretaris Rinus Adriaanse waren een verademing

In mijn loopbaan als journalist ben ik slechts een enkele, echt integere en oprechte ambtenaar tegen gekomen. Dit is géén diskwalificatie van de vele honderden overheidsdienaren die ik op de een of andere manier ontmoette, maar er was er bijna geen als Rinus Adriaanse (die deze week onverwachts op 77-jarige leeftijd overleed), die zonder (dubbele) belangen, zonder poespas, uitlegde wat er in zijn gemeente Noordwijkerhout/De Zilk aan de hand was als je daarom vroeg. En ook als je er niet om vroeg!

Hij was altijd benaderbaar, snapte de rol van een regionale krant als informatiebron voor de lokale bevolking. En daarbij: Rinus was buitengewoon sociaal. Het was altijd leuk hem in of buiten het gemeentehuis tegen te komen. In een tijd (halverwege de jaren tachtig) dat veel burgemeester en wethouders hun gemeentehuizen dicht metselden om de informatie te controleren en soms zelfs te manipuleren (de tijd van dictatuur van de voorlichters), was Rinus Adriaanse voor journalisten een verademing.

Een bijna stereotype houding van Rinus Adriaanse, het hoofd een tikkeltje scheef, in alles en iedereen geïnteresseerd. Foto Leidsch Dagblad.

Hij vervulde sowieso een belangrijke rol in de stabiliteit van het Noordwijkerhoutse gemeentebestuur in de periode dat daar een ronduit zwakke, wat zelfgenoegzame burgemeester zat: Frans Winkel (1980-1991). De kwaliteiten en aanstekelijke kalmte van Adriaanse hebben absoluut voorkomen dat in het dorp het lokaal bestuur implodeerde.

Rinus Adriaanse had veel in zijn mars, kon en wilde ook best wel ‘hogerop’,. Hij had zich voorgenomen – toen hij in 1979 naar Noordwijkerhout kwam als gemeentesecretaris – daar een jaar of vijf te blijven. Het werden er 22 jaar, en hij nam in december 2001 afscheid van de gemeente. Zelfs prille plannen om weg te gaan, werden door zijn kinderen ‘getorpedeerd’, want zij waren zo verknocht geraakt aan het dorp, waarvan zelfs ik een beetje ben gaan houden.

Rinus Adriaanse haalde deze week ongewild de regionale dagbladen, zelfs een enkele landelijke krant besteedde er aandacht aan. Hij had zich maandagochtend gemeld voor vaccinatie tegen Covid-19 op de GGD-locatie in het dorp, kreeg daar het Pfizervaccin en zakte, eenmaal buiten gekomen (na de verplichte rituelen binnen te hebben gevolgd), in elkaar. Een paar uur later werd in het ziekenhuis zijn dood vastgesteld. Er is geen verband tussen de inenting en zijn dood, hechtte zijn familie te accentueren.

Ach, het zijn woorden die bij elke overledene worden uitgesproken, denk ik, terwijl ik dit schrijf, maar toch: Rinus, je was een mooi mens, ik heb veel van je geleerd; je dood emotioneert me licht, ook al heb ik je twintig jaar niet meer gezien. Tabee!