Joost Klein heeft ellende aan zichzelf te danken

Hoewel heel Nederland zich zo langzamerhand achter ons ‘nationale icoon’ Joost Klein heeft geschaard, is er wel het een en ander op hem aan te merken. Hij speelt kennelijk graag de clown, hetgeen tijdens de perspresentatie tot tenenkrommend gedrag van Klein leidde. Verborgen in de Nederlandse vlag reageerde hij op geen enkele vraag ook maar een beetje normaal. Hij presenteerde zich als een echte Hollandse hork. Een beetje vreemd voor een man die zijn lied ‘Europapa’ als een zekere emotionele afsluiting ziet van een periode in zijn leven, een lied ook dat zeker in ons land leidde tot een gevoel van verbroedering, saamhorigheid.

Er is nog geen scherpe duidelijkheid over het incident tussen Joost en de cameravrouw. Nee, het is zeker niet leuk als je wordt gefilmd als is afgesproken dat dat op bepaalde momenten niet mag. Maar de manier waarop Joost Klein daarmee omging is ongepast. Hoewel woordvoerders meldden dat Joost de cameravrouw met geen vinger heeft aangeraakt, ging er grote dreiging uit van zijn gedrag en werd de camera door hem mogelijk beschadigd. Dat had geen pas, is niet aanvaardbaar. Raar ook dat Klein zo opgefokt raakte.

Het was lang geleden dat onze natie welhaast massaal achter een kandidaat voor het songfestival ging staan. Dat een artiest tijdens de voorronde de hele zaal letterlijk in beweging bracht. Helaas, de koele kikker Klein vergaloppeerde zich meermalen, kon niet tegen de druk. En natuurlijk was dat de schuld van de organisatie die op de schop moet volgens onze nationale wijsneuzen die vinden dat Nederland met de uitsluiting van Klein bruut is geschoffeerd.

Om mijn mening beter te verwoorden gebruik ik graag de stem van van Sander Schimmelpenninck, recensent van de Volkskrant, die vandaag (maandag 13 mei) zo’n als enige het gedrag van Klein kritisch beschouwde en niet – zoals gebruikelijk in deze zaak anderen zit na te kwaken.

Schimmelpenninck: ,,(…) Joost Klein en zijn entourage – het leken mij eerder leuke, creatieve gasten – hebben simpelweg het hoofd niet koel kunnen houden. Ze zijn bezweken onder de druk van het evenement én het anti-Israëlsentiment in hun socialemediabubbel, die van Klein een veroordeling van Israël eiste. Dat resulteerde in het lamlendige gedrag tijdens de persconferentie waarin en weifelend statement te ontwaren viel. Puberaal en gespeend van enige klasse, zoals Nederlanders zich in den vreemde nou eenmaal manifesteren. ‘Dit is typisch Joost. Misschien vinden we hem daarom zo leuk’, wist commentator Richard van de Crommert.’’

,,Maar wat Nederlanders leuk vinden, vindt vrijwel niemand buiten Nederland leuk. Consequent verwarren wij brutaliteit met assertiviteit of zelfs humor; we zijn lomp en luidruchtig, maar zien dat zelf als normaal. Sterker nog, buiten onze eigen landsgrenzen zijn we ronduit koloniaal; zij passen zich maar aan ons aan. We maken onszelf wijs dat onze horkerigheid tenminste écht is, en de omgangsvormen van anderen nep, en klachten over ons gedrag aanstellerij. En dus doet het halve land nu verontwaardigd over Kleins uitsluiting; aan ons ligt het nooit.’’

‘’Partij kiezen kan ook in stilte. En als je dan toch een statement wilt maken, kan dat een stuk creatiever en met klasse. Of denk men in Nederland werkelijk dat Klein de enige deelnemer was die worstelde met de druk en de onrust over de deelname van Israël? Het vrolijke nummer van Joost Klein wist het land te verbinden en politieke kleur te overstijgen. Helaas bleek dat ook te gelden voor het Nederlandse gebrek aan beschaving.’’