Huisvesting studenten 2018 megaprobleem, maar Leiden legt verkamering jaar lang stil

De gemeente Leiden heeft per juli van dit jaar de afgifte van vergunningen voor verkamering stopgezet, en wel voor de duur van een jaar. Dat is niet vanwege het grote succes ervan, want met de instelling van die verplichting een paar jaren geleden heeft de gemeente zich mijns inziens grote bestuurlijke en administratieve problemen op de hals gehaald.

Het moment is bijzonder ook. Want juist nu de huisvestingsproblemen van studenten in Leiden groter zijn dan ooit – ze zijn in de zomer zelfs opgevangen in grote tenten, en nog – kunnen ondernemers tot juli 2019 geen plannen ten uitvoer brengen om bestaande woningen en andere gebouwen te verkameren.

Overigens til ik daar persoonlijk niet heel zwaar aan. Het is voor mij in zekere zin een theoretisch probleem, want studenten kunnen ook reizen. Duizenden studenten kiezen er immers ook voor hun studie vanuit thuis te volgen, en moeten daarvoor soms uren treinen. En van honderden studenten wonen de ouders gewoon in de regio Leiden. Zet die onderaan de wachtlijst, zou ik zeggen. Want wat mij opvalt is dat er kennelijk bij het toewijzen van studentenkamers geen criterium is ingebouwd wat woon- en reisafstand betreft.

Er is ook nog een andere reden dat ik er niet zwaar aan til. Ons gemeentebestuur doet al vele jaren bitter weinig aan het lenigen van de sociale woningnood. Wie met een kleine portemonnee een woning zoekt moet heel lang wachten. Wie dan eindelijk iets vindt, is vervolgens failliet vanwege de hoge lasten (bv. in de Jan Luykenlaan, sociale huur appartementen van bijna 700 euro/maand; je gelooft je oren niet). Natuurlijk begint die onwilligheid bij onze regering, dus dat schiet met de selectief sociale Rutte-kliek al zeker niet op.

Het probleem rond de verkamering is het maken van nieuwe regelgeving. Waar en wanneer mag verkamering wel of niet. De gemeente moet haar nieuwe beleid inpassen in een waarschijnlijk rommelig en onoverzichtelijk gedrag in het verleden waar ondernemers en particulieren bijvoorbeeld goedkeuring kregen voor het treffen van voorzieningen in verband met bijvoorbeeld brandveiligheid.

En dat gebeurde in geval van woonhuizen altijd zonder dat omwonenden er iets over mochten en konden zeggen. En juist in een aantal wijken is de kritiek op die wilde, ongebreidelde groei van studentenkamers nu sterk gegroeid. Niet onterecht trouwens. De veiligheidsrisico’s in panden met kamerbewoning zijn groter en de chaos (rumoer, overlast fietsen, verpaupering van de omgeving, geluidsoverlast door slechte isolatie, etc. ) er omheen is altijd groter.

De gemeente heeft natuurlijk in deze kwestie heel veel boter op haar hoofd. Niet alleen heeft zij dus vaak officieel goedkeuring gegeven – als dat nodig was – en meegewerkt aan verkamering in Leiden, zij is ook eigenaar van gebouwen waarin studenten wonen. Het is te prijzen dat Leiden (vooral dankzij initiatief van de PvdA – eindelijk bemoeit zich zich weer met de sociale kanten van onze samenleving) nu de tijd neemt om de richtlijnen en voorwaarden op papier te zetten. Tegelijk ligt de verkamering nu echt stil, jammer voor ondernemers met plannen, maar helaas.

Mijn persoonlijke ervaring is dat de gemeente Leiden het allemaal ook niet serieus nam met die verkamering. Zonder vergunning werd de woning naast mijn huis in 2017 door de nieuwe eigenaars verkamerd. Ik meldde (bezorgd over de brandveiligheid, want groot deel van die woning is van hout) dat bij de gemeente, maar heb er nooit meer iets over gehoord. En dat is raar. Ik vind dat Leiden buren moet informeren, tenminste de vergunning moet publiceren.

Het is vooral het nieuwe, linksere college (dit jaar aangetreden)– ondanks D66 – dat paal en perk wil stellen aan verkamering en alleen onder strenge voorschriften daarvoor nog toestemming wil geven. Onder invloed van de economische crisis zijn in Leiden de afgelopen jaren veel woningen omgebouwd tot kamerverhuur. Sedert 2010 daalde de rente op liggende gelden zo snel dat het niet alleen voor ondernemers maar ook voor rijke papa’s en mama’s interessanter de spaarcenten te investeren in onroerend goed.

En Leiden vond dat allemaal prima. In 2011 besliste de lokale politiek nog zich zeer ‘liberaal’ op te stellen tegen verkamering. En liberaal betekent ook hier dat je je er dus niet mee bemoeit; het principe van het vrije ondernemerschap is alles bepalend, de markt kan zijn gang gaan.

Maar het is echt uit met de ‘pret’. Verkamering gaat kan straks alleen maar met goedkeuring, en het wordt veel duurder door kosten van goede geluidsisolatie (in spouw en gipsplaten), deurdrangers, geluiddempende vloerbedekking (ook op trappen), maar ook regels ten aanzien van fietsen en vuilafvoer, controle op geluidvolume. En nou maar hopen dat de theorie praktijk wordt, want dat schort er nog weleens aan.

Wie de nieuwe regels wil lezen; ze staan op de website van de gemeente: google bv. verkamering gemeente Leiden’.