Hoe bestrijd je corona in land met 17 miljoen stront-eigenwijze mensen?

Een paar weken geleden bezocht ik Maastricht; ik was welhaast de enige in de drukke binnenstad die een mondkapje droeg. Tijdens een herdenkingsdienst onlangs voor een overleden vriendin – veel 65-plussers – waren er op bijna dertig mensen slechts twee met een mondkapje, en er werd gehugd en gekust. Sommigen keken zelfs vreemd op toen ik mijn elleboog ter begroeting aanbood.

Ik was op een terras in de Leidse binnenstad waar de uitbater nog niet wist dat sedert 10 augustus ook terrasbezoekers moeten worden geregistreerd. Met mijn broer bezocht ik een ouder familielid met partner (80 jaar) en die schoten beiden in de lach toen wij met mondkapjes op aanbelden. Ik hoorde dat verschillende bezoekers van ‘anti-corona’-bijeenkomsten er meerdere besmet waren geraakt met COVID-19.

In de Haarlemmerstraat in Leiden houd ik rechts – zoals aangegeven op het wegdek – maar in de ochtend willen alle mensen kennelijk in de zon lopen, namelijk aan zijde van de Oude Singel/Oude Vest. De gemeente Leiden staat toe dat op de Hooigracht wandelpaden zijn gecreëerd van amper een meter breed.

Een CDA-minister van ‘law and order’ als het gaat om naleving van wetten en regels, die op zijn eigen trouwerij geen 1,5 meter corona-afstand houdt; een vader nota bene van wie een zoon eerder dat virus ‘opliep’!

Ja, die 17 miljoen mensen hebben allemaal zo hun eigen (waan)idee hoe ze met de pandemie moeten omgaan. Het doet me denken aan het populaire liedje ‘Vijftien miljoen mensen die je niet de wetten voorschrijft; ons land van duizend meningen’, waarin mijns inziens vooral onze vrijblijvendheid jegens elkaar wordt benadrukt. We willen allemaal per se geestelijke en lichamelijke ruimte om vrijelijk te kunnen ‘ademen’.

En nu moet het, maar helaas: we kunnen het niet. Soms dreigt er zelfs revolutie, lijkt het. Wat een felheid, wat een verbeten agressie van sommigen die alles maar quatsch vinden; die menen dat fundamentele democratische rechten met voeten zijn getreden, en dat er zelfs sprake is van een vorm van dictatuur!

Eindelijk hebben we weer een gemeenschappelijk gespreksonderwerp in een land waar niemand het ooit goed doet. Waar inderdaad slecht voorbereid à l’improviste snel maatregelen zijn genomen om de pandemie in ons land in te kunnen dammen. Waar de meeste mensen gelukkig gezond zijn, maar absoluut – nu de miserie wat langer aanhoudt – geen regie accepteren over hun dagelijkse bestaan, en die per saldo geen rekening willen houden met de kwetsbaarheid van ouderen en zwakkeren. Het lijkt thans soms meer een soort recht van de sterksten die geldt.

Zelf probeer ik zo vaak als mogelijk een mondkapje te dragen in winkels, in de horeca, musea, op straat, bij bezoek van/aan familie/vrienden. Ik geef toe: ik vergeet het nog geregeld. Ik weet dat er alom (wetenschappelijke) vraagtekens worden geplaatst bij nut en doel ervan, maar het is voor mij een manier om te laten zien dat ik er (corona) mee bezig ben; dat ik een klein beetje rekening houd met anderen die ik tegen kom. Misschien helpt het voorkomen dat ik aerosolen inadem van anderen of zij die van mij. Ook al is het allemaal mogelijk schijnveiligheid, het maakt mij in ieder geval alerter! Nou nog wat vaker de handen wassen!

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *