Loopbaan en privéleven van Henk van der Post in ‘ouderwetse’ fotobeelden

Op een koude nazomerdag in 1976 op de ‘witte brug’ (Van Disselbrug nabij het Plantsoen/Zoeterwoude Singel en) in Leiden. Min of meer officieel neem ik de gedichtenbundel ‘Van paard gewisseld met de keizer’ van mijn vriend Leo de Ridder in ontvangst.

Voor de deur van het Doelenhuisje in de Doelensteeg, samen met Peter Kouwenhoven, de partner van Henk van Putten (die  is geboren in de Janvossensteeg, althans had daar een speelgoedzaak). Zij namen in 1975 de Zodiac (van Martin ? en diens partner Theo Joosten (oud leraar Nederlands, en manager van ‘leerling’ Margy Ball) aan de Langebrug over en begonnen daar een café voor homoseksuelen, Klikspaan geheten. In 1978/1979 namen zij het Doelenhuisje over (goodwill en inventaris, pand was van familie Kager)in de Doelensteeg van Fujo (zijn Chinese ouders, en ook hij, waren bekend van de Leidse  markt – Hooghstraat – waar zij o.m. loempia’s verkochten). Die nieuwe bar-dancing kreeg de naam Klikspaan 2. Ik heb samen met anderen (o.a. Pim Hoeven) geholpen de zaak en nieuwe verfje te geven (binnenwerk).

Op weg (per auto) naar Rome ‘om de paus te zien’. Even rustpauze in Zwitserland, circa april 1979. Vakantie met mijn moeder en tante Ali (rechts). Foto Leo de Ridder.

De rouwfoto van mijn vader, Dirk (Th.) van der Post (1914-1963). Toen hij in november 1963 verongelukte (hij viel van steiger van de  schoorsteen bij de Sphinx-fabriek in Maastricht), was er geen ‘goede’ (actuele) foto beschikbaar. Een oudere foto werd gefatsoeneerd; het kostuum  – kijk maar eens goed – werd er bij getekend.

3 december 1994. Jaren was het gebruikelijk dat journalisten van het Leidsch Dagblad rijmpjes schreven voor abonnees van de krant en bezoekers van V&D. Dat gebeurde in het restaurant op de bovenste etage. Op de foto Sinterklaas, Paul van der Kooij en Ruud Sep (uiterst rechts), beiden anno 2021 nog werkzaam voor het LD.

 

1982/1983. Bezoek aan Madurodam met mijn moeder en Siem van Tol, mijn derde ‘vader’ met wie mijn moeder in 1980 trouwde, en vriend Leo de Ridder.

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn schoonmoeder Liesje Cabenda-Sanches, geboren 1947 te Paramaribo, en mijn naar  de VS geëmigreerde (Gulfport, Mis.) schoonzus Chiquita Griffin-Cabenda (1965). De foto is genomen op haar feestje t.g.v. haar 55ste verjaardag dat zij in Nederland vierde in een zaaltje in Capelle aan de IJssel op 10 april 2019.

 

 

 

 

 

1999 najaar. Wie New Orleans bezoekt, komt er eigenlijk niet onderuit om met de radarboot Natchez een stuk over de Mississippi te varen. Hier met mijn partner Pablo Cabenda. New Orleans was voor mij inderdaad ’the big easy’. ’s Morgens ontbijten aan de rivier, uitbuiken met een dikke sigaar op een bankje. New Orleans heeft iets magisch (voodoo), iets zinderends, maar je moet het wel zoeken, er gevoelig voor zijn. We zijn er sedert 1999 zeker 8 keer terug geweest, ook al omdat Pablo’s zus ging wonen in Gulfport/Mississippi op ongeveer een uur rijden van NO.

 

De opening van ’t Derde Deurtje aan de Morsstraat, september 1981: vlnr Henk van der Post, Henk Maas, Joost Pierrot, Robin ? en Chris Pierrot. Ik werkte na de dood van de vaste kastelein Ruud Verplancke circa  maanden in deze kroeg (naast mijn werk als journalist). Joost en Chris kochten in 1981 het café van Guus Schleijper (toen ook eigenaar van café Stella College aan het Noordeinde) die het op zijn beurt in 1978/1979 had gekocht van Herman Stuifzand. Thans heet het café Lemmy’s.

Exterieur van ’t Derde Deurtje in de Morsstraat, jarenlang mijn stamkroeg, of beter: één van mijn stamkroegen. Mijn kameraad Ruud Verplancke – tot die tijd internationaal touringcar-chauffeur – stond er een aantal jaren (1979, 1980) achter de toog (toen veel Docos-fans als klant, Ruud voetbalde daar) tot zijn voortijdige dood in mei 1981. Die zomer heb ik voor Guus Schleijper, eigenaar, drie maanden achter de bar gestaan. Ik ging ’s morgens vroeg eerst werken op de krant, maakte ’s middags werkafspraken, en opende om 16.00 uur het café (tot ’s nachts 01.00 uur), en ging vaak zelf een afzakkertje halen bij Wik (van den Wijngaard) aan de Hoofdstraat in Leiderdorp.

Verkleed als matroos. Ik weet niet meer of dat voor een feestje was of voor toneelvoorstelling voor Leidsch Dagblad. Foto circa 1988.

Sportcafé 1995. Wim van Duijvenbode en Aad van der Luit namen ergens eind  jaren tachtig (?) het initiatief voor een maandelijks ‘sportcafé’, een sociaal treffen voor sporters, bestuurders, en hotemetoten. Wie de bijeenkomst sponsorde mocht een praatje houden, meestal pr voor een bedrijf of club, zelden echt interessant. Ook Leidsch Dagblad sponsorde een paar keer. Hier Henk van der Post in gesprek met Theo Zandvliet (Theo ‘goud’ in de Leidse volksmond) en zijn vrouw. Ik zal er vast een ‘onbenullig’ praatje hebben afgestoken over nut en betekenis van het Leidsch Dagblad in het bijzonder en journalisten in het algemeen. Ik was bepaald geen begenadigd spreker in het openbaar.

Op bezoek met vriendin Wilma Steverink (pr-vrouwe van het Leidsch Dagblad) bij de Amstel Brouwerij in Amsterdam, circa 1994.

 

 

 

Leo de Ridder naast het door hem in 1977 gekochte Italiaanse tuinbeeld, een ‘Apollo verde’, een groenkleurige Apollo van gewapend beton. Loodzwaar, door drie man nauwelijks te tillen. Het beeld staat nu bij mij thuis in de woonkamer.

In 1992 werd ik adjunct-hoofdredacteur van het Leidsch/Alphens Dagblad. Dus een officiële – wel heel plechtige – ‘staatsiefoto’. Ik kijk ook meteen wel erg serieus.

 

 

 

 

 

 

 

 

Vriendin en collega Ali Verbiest in de kleedkamer (ik denk in De Muzenhof in Leiderdorp, circa 1982?) in afwachting van het toneelstuk. Jaren speelden wij bij de toneelclub van Leidsch Dagblad, bijna altijd in de rol van vader en moeder. Er werd altijd geoefend op de zolder van het oude Dudok-gebouw aan de Witte Singel 1. Dat speciaal voor het Leidsch Dagblad gebouwde kantoor is thans kantongerecht.

Met pet en in pak (geleend van een kroegbaas in Leiden – van ‘Nico en Elly’, zij namen in 1979 Stella College over) speel ik de officiële chauffeur voor het bruidspaar Gré Wesselman (mijn moeder) en haar derde man Siem (S.G.) van Tol. Hier bij het huis van Siem aan de Vissersweg op 23 oktober 1980.

Een wel heel toevallige ontmoeting op het Sint Pietersplein in Rome waar ik met Pasen in 1982 mijn oude jeugdkameraad Kees van Vliet trof. Ik studeerde met hem op klein-seminarie Beresteyn (1968-1970). Kees is later priester gewijd en (anno 2020) nog steeds actief in de r.k. kerk als pastor.

 

Voorjaar 1987. Inwijdingsborrel van mijn in 1986 gekochte kleine splitlevel-woning aan de Dotterbloemkreek 12 in Leiderdorp. De foto is gemaakt door Leo de Ridder die dan ook ontbreekt op deze familiefoto. Voorste rij vlnr: Gerda Opdam (vrouw van Dick), Siem van Tol, mijn moeder, zusje Mieke, broer Dick. Middelste rij vlnr Mia (vrouw van Piet), Marla Robbemond (vrouw van Bengt) en ik; bovenste rij vlnr: broer Paul, broer Piet, zwager Rob Moerenhout (man van Mieke), broer Bengt (v/h Hans genaamd).

Piet en Nel van Haasteren.

Op woensdag 14 mei 1997 heb ik afscheid genomen als adjunct-hoofdredacteur van het Leidsch/Alphens Dagblad (tevens lid van de hoofdredactie van de Damiate-dagbladen, o.m. Haarlems Dagblad).

Dat werk heb ik ongeveer 4 1/2 jaar gedaan, meestal met plezier, maar vermoeiend vond ik het wel. Bijgaand foto’s van mijn afscheid in restaurant Cronesteijn aan de Vlietweg. Het was er zeker rijk alcoholisch en erg druk.

Mixed crowd: volksjongens, burgemeesters, wethouders, middenstanders, kroeglopers, (oud)collega’s en andere hotemetoten. Bijgaand serie foto’s op mijn afscheidsreceptie met als motto: geen onderscheiding, geen speeches.

Mijn vriendin en collega Wilma Steverink die de geschenken ‘registreerde’. Na mijn vertrek uit Leiden werd het contact minder, en ging uiteindelijk verloren.

Fietsenmaker Ruud van den Berg, bekend o.m. van zijn jaarlijkse deelname aan de 3-Oktoberoptocht. Vele jaren (decennia?) fietste hij met zijn bakfiets voor de optocht uit om krentenbollen uit te delen. En ‘betere bekenden’ – als ik – kregen een blikje gekoeld bier. Ik kende Ruud ook uit het ’t Derde Deurtje waar hij soms kwam sinds de partner an zijn dochter dat had overgenomen (met een maat van hem).

 

Ook aanwezig: Peter Labruyére en vrouw.

Het Leidse’hoekje’ op mijn afscheid. Op de rug gezien Ben Luycks, in gesprek met Flip Massaart. Naast Flip zit Chris Pierrot. Verder: onbekende vrouw, Sjaak Voskuil (horeca-exploitant 3-Oktoberhal), Cor Bronk, tegenover hem zijn vrouw Astrid. En de vrouw met het grijze haar is Mieke, de vrouw van Sjaak.

Oda en Huib van der Zwaan. Met Huib speelde ik  in de toneelvereniging van het Leidsch Dagblad. Een periode oefende wij bij hem en zijn vrouw Oda thuis, of zij zorgden voor een buffet voor de spelers.

Pablo Cabenda, mijn partner sedert 5 juli 1997.

Drankenhandelaar en parallel-importeur Kees Klerks, kaartmaatje (boonaken) op maandagmiddag in de Kruik (Vergulden Kruik Haarlemmerstraat).

Notaris Jan Karstens, collega Teuntje van Delft, vriend IJsbrand van Rooijen, collega Ruud Sep.

 

 

 

 

Burgemeester van Leiden, Cees Goekoop.

Frans Horst, in Leiden beter bekend als Frans Fiets, en van veel faillissementen.

Aannemer Jerry Beij met zijn vrouw. Jerry is familie van Mary, alias de Zangeres zonder Naam (neef en nicht?). In zijn stamkroeg De Vergulde Kruik aan de Haarlemmerstraat (in de periode dat Hans Seisveld daar de scepter zwaaide) was Jerry  – na enige biertjes – ook nooit te beroerd om een aria in te zetten. Maar eerst boonaken natuurlijk!

Jeroen Harinck (l) en Arjen Pels Rijcken die ik leerde kennen op de Leidse Start (wedstrijd voor beginnende ondernemers). Zij hadden een doortimmerd plan voor het ‘aan huis’ – per speciale vrachtwagen – vernietigen van papieren archieven.

 

Steven Engelsman.

 

 

 

 

 

 

 

Arie Meerburg, burgemeester Alkemade.

Joost en Chris Pierrot van ’t Derde Deurtje, later namen zij in dezelfde straat koffiehuis Rembrandt over van Karel Huschka.

 

 

 

 

 

 

Advocaat Ernst van Win.

Met Miep en Menno Smitsloo.

Met Wim Wegman met wie ik samenwerkte op de Duin-en Bollenstreekredactie,  later was Wim ‘mijn’ plaatsvervanger als chef van de stadsredactie.

 

 

Hoofdredacteur Jan Geert Majoor, een buitengewoon begenadigd spreker. Bij uitzondering was hij de enige die op mijn afscheid iets mocht zeggen.

Karel Schimmel, handelaar in alles, wit en zwart.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een terrasje vlakbij  Vaticaanstad. Met ‘il profesore Cookie’, een man die kon handlezen en de toekomst kon voorspellen. Tante Ali (midden) gelooft er helemaal niks van en kijkt heel kritisch toe; mijn moeder (rechts) was goedgeloviger. Foto 1979 door Leo de Ridder.

Wachtende voor het stadhuis op de 3 oktober-optocht, samen met vriendin Wilma Steverink en vriend IJsbrand van Rooijen, oud-directeur woningstichting Pago in Hillegom. Foto 1995.

 

 

 

Op bezoek bij Marianne en Martien Bank in La Croix sur Meuse, vlakbij Verdun. Marianne hier met Wilma Steverink. De familie Bank dreef decennia lang restaurant Le Petit Oase aan de Geversstraat in Oegstgeest. Ze bouwden het op van snackbar tot een smakelijk en degelijk hollands restaurant. Later werd het ‘Koetjes en Kalfjes’. Zij verhuisden eind jaren negentig naar Frankrijk. Foto circa 1996.

 

Bezoek van het Genootschap van Hoofdredacteuren aan Hoogovens in 1995 of daaromtrent. Ik moet zelf heel goed zoeken om te zien waar ik sta. Ik sta op achterste rij met rode helm, pal onder het (omgedraaide) verkeersbord rechts.

 

Afscheid van een zeer populaire collega: Henriëtte van der Hoeven. Te hare ere een ‘modeshow’ door collega’s in de kantine van het Leidsch Dagblad. Staand vlnr Wim Schrijvers, Raymond Peil, Rob van der Zanden, Ad van Kaam, Wim Dijkman, Roy Klopper en ik die Annemieke Ruigrok ‘de mond snoert’. Mode-redactrice Henriëtte was, na de fusie met Haarlems Dagblad eind jaren tachtig, één van de eerste collega’s die naar Haarlem vertrok, ergens begin jaren negentig.

Maandagochtend op de redactie van het Alphens Dagblad op de bovenverdieping van een veel te klein pand in de Alphense Julianastraat. Ik was er chef, ook van het overige, commerciële personeel, vanaf midden 1990 tot januari 1992. Op de foto vlnr: Wim Koevoet, Letty Stam, Martin Hoekstra, Hans Koenekoop. Foto 1991.

Tekening van mij gemaakt door Parijse straatkunstenaar, omgeving Montparnasse, 1984.

 

 

 

 

De enige foto van mijn verblijf in het Rijnlands Revalidatie Centrum aan de Wassenaarseweg, thans Basalt geheten. In oktober 2014 kreeg ik een zwaar herseninfarct als gevolg waarvan delen van de linkerkant van mijn lichaam verlamd zijn, met name mijn linkerarm/hand. Ik ben na vijf dagen Rijnland Ziekenhuis daar gaan revalideren, circa 3 maanden later ben ik ontslagen en heb er nog maanden poliklinisch therapie gevolgd, Sedert mei 2015 heb ik – tot aan de dag van vandaag – fysiofitness (vooral cardiovasculaire oefeningen en evenwichtstrainingen) bij Jurgens aan de Oude Vest. Deze foto is genomen rond oud en nieuw 2014/2015 tijdens een spelletjesdag voor patiënten. De man in rolstoel – helaas ik ben zijn naam vergeten – was een bijzondere komische man van wie ik nog wel weet dat hij uit Zoeterwoude kwam en ooit bij de belastingdienst werkte.

Receptie burgemeester Winkel (25-jarig jubileum) van Noordwijkerhout. Aardige, maar zwakke bestuurder. We clashten regelmatig. Ik liet in de commentaarkolommen weinig van hem ‘heel’. Foto circa 1985.

‘Schatgraven’ op het strand in Noordwijk, voor illustratie bij verhaal in de krant over dat onderwerp. Samen met collega Wim Brands. Foto circa 1982.

 

Joop Zoetemelk loste het startschot voor de Singelloop in 1994 of 1995. Links Joop Riethoven die begin jaren tachtig de start van de Tour de France naar Leiden haalde. Joop Zoetemelk ontvangt bloemen en een cheque voor het goede doel.

Spreekbeurt voor werknemers (velen met enige geestelijke beperking) van de sociale werkplaats in Woerden. Op verzoek van mijn zusje Mieke die daar ook werkte. De toehoorders waren vooral geïnteresseerd in politieverhalen. Maar ik kon hun aandacht moeilijk vast houden. Foto circa 1993.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorjaar 1982. Op de foto met directrice/eigenaresse mevrouw Louwman van het Dierenpark Wassenaar, samen met de eerste in Nederland in gevangenschap geboren chimpansee (of was het een andere aapachtige?).

 

De afdeling Speciale Producties (inclusief Studio, pr/ondersteuning, digitale Wijkkrant Haarlem, maanduitgave KvK Alkmaar, Makelaarskranten, magazines, later ook nog vormgeving advertenties, boeken, etc) zoals die was samengesteld in Alkmaar. Achterste rij vlnr: Dirk Karten, Freek Peetoom, Judith Dalman, Ad van den Berg, Marc Elsendoorn, Chris Basjou. Voorste rij vlnr: stagiair Radboud Dobber, Monica van Hemert, Ferdinand Grooteveen, Petra Dekker, Willem de Vriend. De liggende man ben ik dus. Tot aan mijn gedwongen vertrek in 2008 heb ik in Alkmaar gewerkt. Deze foto is van februari 2006.

 

Redactie Duin- en Bollenstreek in het kantoor van Leidsch Dagblad aan de Witte Singel 1 (ik ‘deed’ Noordwijkerhout/De Zilk, later ook Hillegom). Ik schat dat ik hier een van mijn laatste verhalen tik op de ‘ouderwetse’ typemachine. Reeds in 1982 ging LD over op de computer, althans ‘digitale’ tekstverwerker. Wat een zegen was dat, vooral als je alinea’s moest verplaatsen in je verhaal of, sowieso, bij het aanbrengen van correcties. Foto circa 1982.

Presentatie van het boek ‘Negen eeuwen markten in Leiden’ waarvan ik de eindredactie voerde. Hier een korte introductie alvorens de officiële handelingen werden verricht. Foto in De Waag in Leiden, 30 juni 1996.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het woonadres van Leo de Ridder en mij aan het Planciusplantsoen 11-2 in Voorschoten waar we ongeveer 9 jaar hebben gewoond (1976-1985). Leo als een soort schaduw achter de deur. Foto circa 1980.

Bij het Leidsch Dagblad werkten twee ‘Posten’. Koos Post (zonder Van der dus) en ik, Henk van der Post. Dat leidde vaak tot verwarring. We moesten vaak naar elkaar doorverbinden. Foto circa 1980.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jaren achtereen logeerde ik in hotel Neerlandia aan de Plenkertstraat in Valkenburg, (pal om de hoek van de Cauberg, tegenover de Grendelpoort), vaak met Leo de Ridder maar na diens dood in 1992 ook alleen en soms met vrienden. Ik was er ook met Pablo maar die vond Valkenburg drie keer niks.  Ik raakte bevriend met eigenaar Peter Hendriks. Valkenburg was in de zomer altijd ordinair druk. Tot midden jaren zeventig vooral bevolkt door hordes bouwvakkers. Welke 60-plusser kent niet de discotheken Scala of Ahoy in het dorp? Vaak knokken trouwens tussen straalbezopen vechtjassen. Valkenburg veranderde, werd veel stiller nadat er goedkope vakantie-reizen naar Spanje kwamen eind jaren zeventig. Spanje was zelfs welhaast goedkoper. Buiten het seizoen was er in die periode in dat dorp helemaal niks te doen. Veel oudjes gingen wel rond Kerst en oud/nieuw een (lang) weekeinde naar hotels in het Geuldal, maar vertier werd vooral in de hotels verzorgd (muziek, diners). Een periode werd Valkenburg overspoeld door Engelsen die, weliswaar tegen afbraakprijzen (een midweek Valkenburg per bus voor 100 pond!), Valkenburg een beetje in leven hielden. Midden jaren tachtig vat mijn kameraad Peter samen met kroegbaas (van D’n Ingel op de Cauberg) Jo Driessen het plan op om een kerstmarkt te gaan organiseren in de Gemeentegrot. Het trekt busladingen met dagtoeristen. Met het toenemen van ook andere activiteiten in het dorp in herfst en winter is ook het verblijfstoerisme weer flink gegroeid. In de Gemeentegrot is ter ere van initiatiefnemers een plaquette op mergel gemaakt. Mijn kameraad, gestorven in 1999, heeft de onthulling ervan, ik schat 2001, niet meegemaakt. Wel ligt op een geheime plek zijn urn begraven in de grot. Maar dat mag niemand weten.En Valkenburg a/d Geul (en omgeving) is anno nu ook in het winterseizoen een leuke en drukke plek om te bezoeken.

Mijn moeder Gerarda Jacoba Wesselman (12 april 1919, overleden 10 juni 1999) trouwt met Simon Gijsbertus van Tol (14 juni 1914, overleden 28 april 2014). Deze foto is genomen op hun trouwdag – 23 oktober 1980 – voor het gemeentehuis van Woubrugge. Het was het derde huwelijk van mijn moeder. Ze trouwde mijn biologische vader Dirk van der Post (geboren 1914, overleden na een ongeval in Maastricht in 1963) in 1948. Na zijn dood hertrouwde ze in 1967 met molenmaker Dirk Straathof (geboren 1907, overleden 1974).

Ach, het traditionele plaatje. Wie in Pisa is geweest heeft waarschijnlijk eenzelfde soort foto in het album. Leo en ik bezochten Pisa in 1978. Vooral Rome en Florence stonden hoog op de verlanglijst van Leo; we zijn er tientallen keren geweest, meestal met de (huur)auto. Altijd terug naar de oude plekken die we al zo vaak hadden gezien.

Met Leo de Ridder op een feestje in Den Haag van Ino Wubbe. Circa 1976.

Mijn grootmoeder Cornelia van der Post-Zoetemelk (geboren 1885, overleden 1985). Ze trouwde Jan van der Post en woonden lange tijd (sedert haar huwelijk) aan de Oude Kerkweg, in de woning die is gebouwd op de fundamenten vande oude rk-kerk (gesloopt 1877) aldaar. Haar laatste levensjaren sleet ze in huize Agnes in Voorhout. Deze foto is van circa 1977. Ze is hier te gast bij mijn moeder aan het Noordeinde 20 in Hoogmade.

 

De zogeheten ochtendmis (ook wel ochtendwijding), een vergadering van chefs (of plv’s) en hoofdredactie, om te overleggen over met name de voorpagina. Links vooraan: Pieter Rosier (kunst), Henk van der Post (plv. Duin- en Bollenstreek), Koos Post (eindredactie voorpagina). Aan het hoofd van de tafel adjunct-hoofdredacteur Ruud Paauw. Rechts vooraan John Kroon (stadsredactie), Miep de Graaf (randgemeenten), Willem Fortuyn (redactie binnenland, buitenland, economie). Foto circa 1983.

Broers en zus op één foto, de bruiloft van Mieke met Rob Moerenhout. Vlnr Henk, Dick, Paul, Bengt (Hans), Piet en zwager Rob. Foto circa 1990.

Bij het graf in Delft van Karl Wilhelm Naundorff in Delft, een (onbewezen) zoon/nazaat van de Lodewijk de 16de van Frankrijk die in 1793 werd onthoofd. Naundorf claimde rechten op de Franse troon als Lodewijk de 17de. Dna-onderzoek toonde aan dat hij onzin vertelde. Leo de Ridder was mateloos geïnteresseerd in dit ‘koningsdrama’. We zijn er verschillende keren geweest, waarna we meestal lekker gingen dineren in de binnenstad van Delft. Foto circa 1983.

 

 

 

Na de dood van mijn vader in november 1963 (hij was opperman in de bouw; de steiger rondom een hoge schoorsteen waaraan hij werkte knapte en ook zijn  veiligheidsriem waaraan hij vast zat brak. Dat gebeurde bij de Sphinx-fabriek in Maastricht) werd deze foto gemaakt (1964) van ons gezin door een professionele fotograaf uit Leiden. Oudste broer Piet ontbreekt. Die was intern bij de binnenvaartschool in Rotterdam. Vlnr: Henk, Paul, Dick, moeder, Hans (later Bengt) en Mieke.

 

Vakantie in Hong Kong. Per kabelbaan naar een groot Boeddhabeeld boven op een berg. Indrukwekkend. Prachtige stad. Foto 2012?

Mijn vader en moeder op de Van Fenemalaan in Hoogmade, vlakbij hun huis. Samen met (vlnr) mijn broers Hans, Piet en Dick. Foto circa 1960.

Mijn jeugdvriend Gerd Spenkelink, en zijn vriendin Netty. Ik ontmoette Gerd in 1970 op Beresteyn. Ik logeerde een aantal keren bij zijn familie in Middenmeer. Na Beresteyn, of beter nadat Gerd naar het Adelbert College ging in 1974, nam de frequentie van het contact af. Deze foto is waarschijnlijk van circa 1979, een gezamenlijk boottochtje op voorstel van Leo de Ridder. Gerd en Netty woonden in een woonboot in de Zijl. Sindsdien heb ik ze nooit meer gezien.

 

Mijn moeder en vader op bezoek in De Efteling. Ik schat zo rond de tijd dat ze gingen trouwen, 1948. Mijn moeder was toen al 29, mijn vader 34 jaar.

 

 

Op de brommer van mijn broer naar Beresteyn in Voorschoten, de kostschool, eerst seminarie, waar ik 4 jaar leefde. Op de achtergrond de slaapzaal voor de jonkies, 12-14 jaar.

 

 

 

Lunch met mijn vriend Charles van der Sloot in Japanse Okura-hotel in Amsterdam ter gelegenheid van zijn 99ste verjaardag (geboren 17 februari 1917, overleden april 2016). De foto is van maart 2016, vlak voor zijn dood.  Charles was cultureel attaché op de ambassade in Tokio. Over hem heb ik het boek ‘Haat en Liefde voor Japan’ geschreven. Een buitengemeen boeiende en slimme man.

Het gezin Cabenda, de 3 kinderen van August Cabenda (1933, overleden 2014) en Liesje Sanches (geboren 1947). Vlnr: Monique (geboren 1967, vermoord in januari 2003 door haar ‘vriend’, een politie-agent in Den Haag, nota bene met diens dienstpistool), daarnaast mijn partner Pablo Cabenda (geboren 1968); de kleine jongen is Danny, het enige kleinkind van mijn schoonmoeder zit op de scho0t van zijn moeder Chiquita (geboren 1965); daarnaast haar man Bruce Griffin, Amerikaans soldaat die vocht in de eerste Irak-oorlog en indertijd was gelegerd in Duitsland. Hij is circa 20o8 met zijn gezin teruggekeerd naar Amerika. Zij wonen thans in Gulfport, Mississippi. Bruce is met pensioen, Chiquita werkt voor een kleine apotheekketen. Danny werkt voor Nasa, waar hij belast is met en soort klantenservice. Foto circa 1999.

Sportdag op Beresteyn, kostschool/seminarie waar ik woonde van 1968-1972. Een prachtig leven had ik daar, met veel sportfaciliteiten en luxe.

Afscheid van adjunct-hoofdredacteur Ruud Paauw die ik heb opgevolgd in die functie. Ruud werd ombudsman (tot aan zijn pensionering), een podium waarop klachten of problemen van bv. abonnees door hem werden besproken in de krant. Deze groep mannen zingt hem toe in het achterzaaltje van café De Vergulde Kruik aan de Haarlemmerstraat. Vlnr: Jan Rijsdam, Henk van der Post, Cees van Hoore en Herman Joustra. Foto 1992.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Theo van Hoesel, oud-collega met wie het contact altijd (prettig) is gebleven sedert ik het bedrijf in 2008 heb verlaten. Grofweg 3x per jaar spreken we af, meestal eerst voor een biertje in ’t Kaisertje, daarna eten in de Verboden Toegang, beide aan de Kaiserstraat in Leiden.

 

Varen op de Donau, ach het hoort erbij als je Wenen bezoekt, een stad waarvan wij – Leo de Ridder en ik – niet echt vrolijk werden. Natuurlijk een opera bezocht, waar tot zekere ergernis het refrein van een bepaald lied in het Japans werd gezongen om de bezoekers uit dat land te pleasen. Verschrikkelijk vonden wij dat. Commercieel cultuurbarbarisme. Foto 1990.

Een toost op het (postuum) verschijnen van Leo de Ridders gedichtenbundel ‘München was Ludwig’ met zijn moeder en broers en zussen, foto 1993/1994.

 

Lezend op een bankje in de prachtige botanische tuin van Cambridge in Engeland op een prachtig voorjaarsdag in  februari 2019. Pablo en ik vieren mijn verjaardag al sinds 1998 in Londen.

Simon de Groot, redacteur geestelijk leven van het Leidsch Dagblad, afkomstig van de protestants-christelijke Nieuwe Leidse Courant. Een energieke alom geliefde collega die veel respect kreeg. Foto circa 1988/1989.

Natuurlijk, ook in Volendams visserskostuum. Met Leo de Ridder kon dat soort volkscultuur niet uitblijven. Foto circa 1979.

 

 

 

Het huwelijk tussen Ton Nieuwenhuizen en Annemarie Voordouw. Ik was getuige. Ton is al jaren mijn klusjesman en altijd kameraad gebleven. Foto circa 1988?

Trouwerij Ton en Annemarie, zie ook hierboven. Wachtend in het Leidse stadhuis.

Mijn kameraad Peter Hendriks, eigenaar van hotel Neerlandia aan de Plenkertstraat in Valkenburg aan de Geul. Hier bij de ingang van de Gemeentegrot aan de voet van de Cauberg waar hij samen met Jo Driessen vanaf midden jaren tachtig Kerstmarkten organiseerde en daarmee bewerkstelligde dat een nieuwe stroom bezoekers/toeristen naar Valkenburg kwam in de altijd stille decembermaand. Peter is in 1999 overleden. Zijn vrouw Dineke heeft de exploitatie van het hotel nog een aantal jaren voortgezet waarna zij het circa 2003/2004 heeft verkocht. Foto 1992.

 

Met broer Paul en vriend Leo in Rome. De foto is genomen nabij de prachtige catacomben van Sint Calixtus aan de Via Appia. Wij (Leo en ik) waren daar al vaker. Deze foto is van voorjaar 1989.

In 1967 trouwde mijn moeder met Dirk Straathof (geboren 1907), onze buurman aan het Noordeinde in Hoogmade. Dirk Straathof was molenmaker in dienst van Verbij in Hoogmade, eerst bij Gijs daarna bij diens zoon Hein. In 1972 ging hij met pensioen. Hij overleed op 6 maart 1974.

Raak! Schot in de roos, anders had ik deze foto niet gehad. Op de kermis in Florence in het najaar van 1976, de eerste keer dat wij naar Italië gingen, altijd op weg naar Rome, Leo’s favoriete stad.

 

 

Een gezellige borrel na afloop van de presentatie van mijn boek ‘Leidse sprookjes en Zottigheden’ in 2013 in ’t Gangetje, de eetgelegenheid van mijn vriendin Ellen Blok. Op deze foto zit ik naast de ‘nieuwe’ vriendin van Ellen, Patricia. Zo te zien heel gezellig ook. In 2020 zijn Ellen en Patricia naar Friesland verhuisd.

Bij een bezoek aan Rome was voor Leo de Ridder een middagje Olympisch Stadion in Rome (Zomerspelen 1960) onontkoombaar, vooral vanwege de prachtige mannelijke standbeelden. Zelfs in de rolstoel wilde hij er steeds heen. Foto 1988.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Martien en Marianne Bank voor hun restaurant ‘Le Petit Oase’ in Oegstgeest dat zij hebben verkocht (verhuurd) aan een nieuwe exploitant. Zelf gingen ze nu in Frankrijk wonen, waar ze al sinds jaar een dag een huisje hebben in La Croix sur Meuse nabij Verdun. Ik ben er met mijn vriendin Wilma Steverink herhaaldelijk in Frankrijk op bezoek geweest.In 2015 ook nog met mijn broer Paul. We zijn er altijd buitengewoon gastvrij en hartelijk ontvangen. Foto 13 februari 1996.

 

Pablo en ik op een ‘bootje’ in Xochimilco nabij Mexico City, zeg maar het Venetië van Midden-Amerika. Wel sfeervol: je kunt eten kopen ‘op’ het water, een varende Mariachi-band inhuren per nummer/tijdseenheid. We waren er in de zomer van 2018, in Mexico-stad. Fantastische stad.

Hotel Neerlandia in Valkenburg. Mijn ome Kees van Dam verbleef er al vlak voor de oorlog, Leo de Ridder logeerde er in de jaren vijftig met zijn tante Lena, en ik verbleef er vaak in de jaren zeventig en tachtig. De laatste keer in 2003 nog met papa Siem die toen al bijna 90 jaar oud was. Daarna is het verkocht. Het bestaat (anno 2020) nog maar ik ben er nooit meer geweest.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een artistieke impressie van Trattoria La Maddelena aan het gelijknamige pleintje. Toen (1976) eigendom van de familie Binelli van wie veel  gezinsleden meewerkten in keuken en bediening. Het restaurant ligt (bestaat anno 2020 nog steeds, maar kwaliteit is ’toeristischer’ dus slechter geworden) vlak bij Piazza la Rotonda (Pantheon). Ik kwam er al – voor het eerst – in het najaar van 1976, nadat Leo de Ridder eerder dat jaar met vrienden de boel had verkend. Leo was helemaal verknocht aan Rome. We kwamen er samen tientallen keren om steeds hetzelfde te doen eigenlijk. En eerlijk gezegd verveelde het nooit.

Het bruiloftsfeest van Olaf Hoenson en Miep de Graaf in de kantine van het Leidsch Dagblad. Ik was getuige voor Olaf. Alle gasten waren in zwart of wit gekleed dat model stond voor de uiteenlopende meningen over dit huwelijk. Foto circa 1982?

De jury van de Leidse Start. Met de Kamer van Koophandel, een bank en een advocatenkantoor en Holiday inn en Leidsch Dagblad werd maandelijks een bijeenkomst gehouden waar startende ondernemers hun plannen konden aanprijzen. Henk van der Post tweede van rechts. foto 1996.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het Leidsch Dagblad werkte een aantal jaren mee aan de internationale viering van Haring & Corenwijn. Over de hele wereld werd corenwijn, haring en een (internationaal – gedeeltelijk in Engels) krantje bezorgd bij geselecteerde ambassades en handelsmissies door de KLM. Dit initiatief, het succes ervan, was vooral te danken aan de Leidse burgemeester Cees Goekoop die ooit ook wethouder was in Amsterdam. Op de foto Ruud Paauw (zesde van links). Iets verderop sta ik met een tonnetje haring. Midden op de luchthaven Schiphol. Probeer dat nu nog maar eens! Foto 1992.

Journalisten vielen soms met hun neus in de boter. Dan kregen ze reisjes aangeboden in de hoop dat die dan positief in de media werden gerecenseerd. Hier sta ik op het dek van een van de grootste zeilende zeeschepen (lengte 200 meter) van de exclusieve reisorganisatie Club Med. We maakten een week lang een reis over de Middellandse Zee, langs onder meer Corsica, Sardinië en Florence. Prachtige plekken, maar zo’n schip is niks voor mij. Misschien als ik 80 ben. Ik heb er nooit over geschreven. Foto 1994.

Mijn jeugdvrienden René van der Voorn en Sjef Bos. Op 16-jarige leeftijd zijn we gedrieën op de brommer op vakantie gegaan naar een camping vlakbij Valkenburg, van waaruit we uitstapjes maakten naar onder meer Monschau. We waren jong en de wereld was groot. De vriendschap ging voorbij toen we als circa 18-jarigen ieder een andere kant opgingen. Foto 1972.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nadat Siem van Tol met zijn vrouw Jo van Wieringen in 1950 de boerderij aan de Vissersweg in Hoogmade betrok, kocht Siem voor zijn moeder een houten huisje dat pal tegen de boerderij werd gebouwd. Na de dood van zijn moeder is het huisje aan diverse dorpelingen verhuurd, later aan mijn zusje Mieke. Daarna is het gesloopt om plaats te maken voor de woning waar thans Kees en Laura Borst wonen. Later is ook de oude boerderij gesloopt t.b.v. nieuwbouw. Hier ben ik bezig het huis te schilderen en te repareren. Foto 1984.

Met mijn vriendinnen Ellen Blok en haar partner Trudy Zoet (die ik leerde kennen in hun horecabedrijf Vooraf en Toe aan de Aalmarkt in Leiden) op bezoek bij de Floriade 2002 in Haarlemmermeer.

Kameraad Ruud Verplancke, kastelein van café ’t Derde Deurtje, zo genaamd omdat bezoekers die voor flessen drank kwamen werden doorverwezen naar het derde deurtje in de Smidsteeg. Ruud werkte er tot circa maart/april 1981 toen hij door ziekte moest verzaken. Hij overleed aan kanker. Met Ruud maakte ik frequent alcoholische nachtelijke omzwervingen door Den Haag, of soms, naar ‘Wik’ (van den Wijgaarden) aan de Hoofdstraat in Leiderdorp. Ruud was een man met tomeloze energie! Foto 1980.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn schoonvader August Cabenda (1933-2014). Al vanaf zijn jonge jaren was hij muzikant (o.m. gitaar, piano), speelde in de jaren vijftig al met anderen (in de weekeinden) in hotel Torarica in Paramaribo. Hoewel Liesje, mijn schoonmoeder, rond 1970 in haar eentje naar Nederland verhuist, volgt hij haar een paar jaar later. Hij verdiende, naast het maken van muziek, ook zijn centen als gevangenisbewaarder in Scheveningen.

Een toevallige ontmoeting op de Via Appia. Leo ontmoet familie van de kant van zijn moeder, geboren Vink (een achterneef en twee achternichten). Ik meen mij te herinneren dat zijn achterneef rector was (geweest) van een middelbare school in Maastricht. Het loopt aardig uit de hand; de ontmoeting vergt zoveel energie van Leo dat de (Parkinson)pillen de rest van de dag en avond niet werken, en hij dus zelfs niet kan eten (niet kauwen en slikken). Maar de volgende dag zei hij tóch een heel gezellige middag te hebben gehad. Foto circa 1987.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn jaargenoten op Beresteyn, groep 1 in 1970, gefotografeerd voor de fameuze ‘grot’ – eigenlijk een onderdoorgang – in het circa 5 ha grote park van het seminarie/kostschool aan de Leidseweg in Voorschoten. Staande vlnr: Ton van Leeuwen, Peter Denneman, Henk van der Post, Rob Mors, Kees van Vliet, Ad Bollen, Peter Bart? Zittend vlnr Anthony Kostence, Ad Prins, Jan Schokker, Selmond of Raymond Kohabir (een van de identieke tweeling), n.n., (voornaam?) Rutte.

Hoewel geen begenadigd spreker in het openbaar, was ik wel altijd actievoerder en voortrekker. Hier spreek ik collega’s toe in verband met de fusieplannen tussen Haarlems Dagblad en Leidsch Dagblad in de kantine. Ik was op een aantal vlakken zeker geschikt voor het vakbondswerk. Bovendien was ik voorzitter van de ondernemingsraad. Op de rug gezien directeur Gerard Koopman van het LD (links, voor ons trouwens altijd mijnheer Koopman) en directeur Van de Meije van het Haarlems Dagblad. Foto circa 1985?

 

 

 

Uitzicht vanuit mijn kamer aan de Dorpsstraat in Warmond, waar ik woonde van circa oktober 1975 tot voorjaar 1976. Die was gelegen boven de uitbreiding van boekhandel Papyrus. Niet erg prettig trouwens, in de zomer was het te warm onder de nok. In herfst en winter ging de cv uit gelijk met de sluiting van de winkel, dus om 18.00 uur. Bovendien was er beperkte stahoogte. Pittig aan de prijs ook, 300 gulden per maand, dat was meer dan veel studentenkamers in Leiden in die tijd kostten. Leo de Ridder  ging mee als een soort goodwill-ambassadeur bij de kennismaking met de familie. Dat maakte kennelijk een vertrouwde indruk, want de kamer werd aan mij ‘gegund’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vakantie in Zuid-Afrika. Nachtje gelogeerd in een soort boomhut, zonder wifi, zonder televisie. In Teniqua, ver van de bewoonde wereld. Leuke ervaring, met een wc buiten, afgescheiden met een houten wandje. Echt midden in de natuur. En van die (dieren)geluiden die je niet kent, spannend ook. Maar in hoogzomer ook veel insecten. Gelukkig waren wij er in het warme voorjaar van 2019 (in oktober), zonder vliegende ergernissen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn vrienden Astrid en Cor Bronk. Cor ontmoette ik zo rond 1983 in mijn stamcafé’s De Gouden Leeuw (eigenaresse Annemarie Voordouw met haar man Jan van Berge Henegouwen) en ’t Derde Deurtje (eigenaars Joost en Chris Pierrot). Er was hommeles in deze kroegen en Cor en zijn broers werden ingehuurd om de rust terug te brengen. Dat betekende in de praktijk dat een aantal lastpakken met enige dwang de aanzegging kreeg het café voortaan te mijden. Cor en ik raakten bevriend; konden erg veel plezier maken met elkaar, en we hebben in gezelligheid de nodige biertjes gedronken, natuurlijk in die tijd veel te veel. Cor en Astrid woonden in die tijd nog in de Dillenburgerstraat in de Kooi, en daar werden geregeld feesten gegeven. Astrid en Cor zie ik een paar keer per maand, meestal gaan we effe bijbenen tijdens een etentje, de laatste jaren is dat bij JP in de Beproeving aan ’t Gangetje in Leiden.

Auto-ongeluk, midden in de nacht in Den Haag nabij Casuaristraat/Bleijenburg. Wel alcohol gedronken, maar blaastest wees uit ‘onder de grens’. Kreeg geen voorrang. Foto maart 1976.

En alweer een ongeluk, hoek Rooseveltstraat/Voorschoterweg. En weer was het niet mijn schuld. Auto reed door rood. Ik was op weg naar de begrafenis van tante Do, de vrouw van mijn ome Koos van der Post. Daar ben ik dus nooit aangekomen. Foto van  8 december 1994.

’s Avonds laat met de lijnbus terug naar het hotel (in Rome). Oktober 1984.

 

 

 

Werkweek Lucas-College havo 5 nabij Arnhem. Ik sta hier met René Bolhuis en Els Hattink achter de bar. Voor de bar (vlnr) leraar Wichers (handel/boekhouden), Dick Pol, rest onbekend.

 

 

Nee, niet in militaire dienst geweest. Wel goedgekeurd, maar uitgeloot. Dit kostuum vast een keer gehuurd voor een feestje of zo. Ik schat ergens in 1983.

 

 

 

 

Leo de Ridder en ik aan de bar in hotel Neerlandia, ergens in 1983?

 

 

 

 

 

Na mijn herseninfarct in oktober 2014, verbleef ik bijna 3 maanden in het Rijnlands Revalidatie Centrum (toen RRC, thans Basalt geheten) aan de Wassenaarsweg in Leiden. Ik kon nauwelijks meer lopen en was gekluisterd aan een rolstoel. Omdat ik daarmee ‘vrij’ kon bewegen in ons huis (voor toilet, douche, e.d.) mocht ik de weekeinden naar huis. Ton timmerde in de kamer van Pablo een bed zodat ik ook begane grond kon slapen. Na de rolstoel, liep ik een periode met krukken, later een stok. En thans zonder hulpmiddelen. Petra van Rossem haalde mij altijd vrijdagmiddag per auto op om mij zondagavond weer terug te brengen.

Personeelsfeest ‘Alkmaar’ ergens aan het strand en in een strandpaviljoen in Noord-Holland in 2006. Ik schat dat ik hier zo’n beetje 118 kilo woog, zwaarder ben ik niet geweest. Anno 2020 weeg ik circa 90 kilo.

Pablo en ik (fotograaf) in een eettent/pub in Camden Town, altijd een vast bezoekpunt als wij in Londen zijn. Foto 2020.

 

Foto 2016 op het Plein van de Hemelse Vrede, Beijing. Met gids Loïs die ons 4 dagen begeleidde, onder meer naar de Chinese muur, de oud stad, etc. Bijzondere naam voor een Chinese jongeman, zo genoemd door zijn vader naar diens kleine keten van herenmodezaken in de Chinese hoofdstad. Loïs vond ik duidelijk wel een beetje ‘gehersenspoeld’. We werden het niet eens over Mao – die ik een ‘massmurderer’ noemde – en over de ‘geschiedenis en betekenis’ van de ‘echte’ Dalai Lama. Die van mij bestond niet, want er was alleen een Chinese door de regering goedgekeurde geestelijk leider. We hadden mazzel in Beijing, een stad vaak geteisterd door smog. Door de flinke regen tijdens de dagen vlak voor onze komst (zomer 2016) was het uitzicht helder en de ingeademde lucht ‘fris’.

Het jaargroepje 1971/1972 van internaat Beresteyn. Ik sta derde van links. In 1972 ben ik na 4 jaar vertrokken.

Mijn partner Pablo in 2020.

 

Circa 2010. Mijn partner Pablo Cabenda staat model als ram voor een horoscoop in een muziekblad.

Mijn geboortekaartje. Nooit geweten dat mijn ouders bij de geboorte van al hun kinderen een kaartje lieten drukken. Maar logisch nadenkend klopt het natuurlijk. In die tijd was een telefoon nog een zeldzaamheid, dus kon de familie alleen per post op de hoogte worden gebracht van de geboorte in de familie. Mijn oudste broer Piet kreeg al deze kaartjes recent pas in handen van een oude Hoogmadese.

 

Dirk Straathof (1907-1974), mijn tweede stiefvader, was het grootste deel van zijn leven molenmaker bij Verbij in Hoogmade, eerst bij Gijs, later bij diens zoon Hein. Hij begon er als 11-jarige voor een knaak (2,50 gulden in de week). In die jaren werd nog hout gehaald met de ‘handwagen’ (lopende dus) bij Noordman in Leiden. Grotere stukken (roeien bijvoorbeeld) kwamen per schip naar Hoogmade of werden bij de bij te restaureren molen afgeleverd. Hij vertrok ergens in de jaren vijftig omdat hij ontevreden was over zijn salaris. Toen zoon Hein het bedrijf ergens in de jaren zestig overnam, haalde hij mijn vader weer terug. Op de foto is mijn vader bezig een rad (vaak eikenhout) voor en molen vorm te geven. Foto circa 1970.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn schoonmoeder, Pablo’s moeder, vierde 17 mei 2022 haar 75-ste verjaardag. Op deze foto ter gelegenheid daarvan staan (vlnr) Danny (kleinzoon, zoon van Chiquita Cabenda en Bruce Griffin, Gulfport, USA), Henk van der Post, de jarige Liesje Cabenda-Sanches, Pablo (Maikel Eddy) Cabenda. En allemaal in de Surinaams-traditionele feestkleur die bij een 75-jarige hoort.

 

NEW York, juli 2022, streefart in Brooklyn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *