Fokkie, het hondje van Siem van Tol

Siem weet niet zo goed meer wanneer het was. Waarschijnlijk vlak na de oorlog, want zijn broer Gerrit vertrok in 1949 naar de VS en het hondje bleef bij Siem ‘achter’. Tijdens het overladen van het stro – dat gebeurde in de Kerkstraat, want in die tijd kon je alleen over een smal pad langs de Does op de boerderij komen; alles moest via het water) was er ineens een hondje, een klein beestje van circa veertig centimer lang, zo beeldde Siem uit met zijn handen.

Dat hondje bleef hangen en broer Gerrit besloot het mee naar huis te nemen (ook wel een beetje bijzonder dat in zo’n klein dorp niemand dat beest claimde). Het dier kreeg later de naam Fokkie, een verzonnen naam door Gerrit. Siem herinnert zich dat het een leuk beest was. ‘Hij was al eerder in de boot dan wij als we gingen melken’. Fokkie heeft een tragisch dood gehad, Hij overleed tijdens het baren, want hij  kon de puppies ‘niet kwijt’.

Pas op hoge leeftijd, Siem was al in de negentig, kwam hij herhaaldelijk met dat verhaal over de dood van Fokkie. ,,Ik zie nog dat hij me aan keek, een soort om hulp vroeg. Maar ik deed niks. Ik voel me daar nog wel een beetje schuldig over. Nu zou je de dierenarts hebben gebeld. Daar dacht je toen niet aan. Deed die dat soort werk eigenlijk wel kleine huisdieren? Je liet de natuur zijn beloop’. Fokkie at – net als de andere huisdieren (katten) in die tijd – gewoon met de pot mee. De ‘huisdieren’ kwamen ook niet binnen, ze verbleven in de stallen en schuren, vooral ook om daar ongedierte (ratten, muizen) te (ver)jagen.