Communicatie van de gemeente Leiden is te vaak onder de maat

Onlangs heb ik van de gemeente Leiden weer zo’n volstrekt zinloze brief gekregen. Al heel veel jaren worden de kosten van mijn het parkeervergunning automatisch van mijn bankrekening afgeschreven. Nu kreeg ik dus – overigens voor de tweede keer dit jaar – zo’n te lange brief waarin ik eerst word gewaarschuwd dat ik toch vóór een bepaalde datum dat geld moet hebben betaald, want anders… En aan het eind staat dan – de voor mij enige relevant informatie – dat ik niks hoef te doen als ik een ‘automatische’ incasso aan Leiden heb afgegeven.

Vele duizenden stadsbewoners zullen diezelfde brief hebben gekregen. Dat kost de gemeente aan arbeid en kosten (porto, papier, ‘drukken’ en printen) minimaal een euro per adres, dus enkele tienduizenden euro’s, schat ik. Het lijkt er ook op dat het databestand van de gemeente niet in staat is de groep die het werkelijk aan gaat, namelijk de mensen die GEEN machtiging hebben afgegeven, uit te draaien. Interessant om te weten, maar ik kom daar niet achter, ik neem daar ook de tijd niet voor.

De gemeente Leiden stond – ik weet niet of dat nog zo is – bekend om de buitengewoon trage beantwoording van post. Onvoorstelbaar vond ik dat. Ik denk dan meteen aan bestuurders en ambtenaren met eigen agenda’s en te grote ego’s. Gelukkig heeft de rijksoverheid een heleboel zaken, onder meer aanvraag voor bouwvergunningen – aan een wettelijke termijn verbonden waarbinnen MOET worden gereageerd, anders is de vergunning automatisch toegekend.

De digitale gemeente Leiden is redelijk goed en functioneel en bereikbaar, alhoewel de informatie soms ontoereikend en nodeloos ingewikkeld is. Zo snap ik nog steeds niet hoe het werkt als mijn budget moet worden verhoogd waarmee ik het parkeren van mijn gasten betaal.

En wie een invalidenparkeerkaart aanvraagt, moet eerst 60 euro betalen om vervolgens te horen (op basis van richtlijnen die NIET op de gemeentesite staan) dat als je ook maar een beetje kunt lopen je, ondanks je ziekte (soms mensen met zeer pijnlijke aandoeningen) geen schijn van kans maakt op zo’n speciale ontheffingskaart.

Een medisch specialist moet de mate van invaliditeit vaststellen op basis van onderzoek dat niet door de ziektekostenverzekering wordt betaald. Honderden euro’s kost dat. Veel invalide mensen kunnen zich maar net een autootje permitteren, laat staan de kosten van een onderzoek. Bij sommigen van hen wordt de mate van invaliditeit nooit precies vastgesteld, bijvoorbeeld bij verlammingsverschijnselen na een herseninfarct. Het overheidsbeleid in deze is koud en onmenselijk. Het ‘werkt’ wel: ik vind dat parkeerplaatsen voor invaliden in de binnenstad opvallend vaak – op verschillende momenten van de dag – leeg zijn.

Een aantal weken geleden heb ik de gemeente digitaal gemeld dat er in mijn straat een overvolle afvalcontainer (mijn nieuwe, onbekende buren hebben hun huis grondig verbouwd) stond waarin ook chemische middelen als verfresten en spuiten voor kit/afdichtingsmateriaal lagen, een mogelijk milieudelict dus, want die troep lag ook nog eens gewoon op straat. Ik had de werklui  gevraagd waarom die overvolle container meer dan een week bleef staan, maar geen reactie. Twee dagen later kreeg ik bericht dat het de kwestie de aandacht had van de gemeente, met zo’n ‘no-reply-email’ waarin alleen het nummer van de zaak. De container was de dag er na weg. Maar dat was vast toeval, en had niks met actie van de gemeente te maken, waarvan ik trouwens nooit meer wat gehoord.