Ze waren onder de kleine, houten tafel gekropen. Angstig probeerden vader, moeder en zoonlief zich daar een beetje te beschermen tegen neerstortende balken en vallende leien die als dakbedekking dienden. Onder schril gekraak scheurde en barstte opnieuw een dakspant uiteen en regende het leistenen die versplinterden op het eiken tafelblad. Even was het stil. Vader schatte de situatie snel in, trok zijn vrouw en zoon onder de tafel vandaan en verliet met hen ijlings hun houten woninkje.

Lees meer

Als kleine jongen was hij al een opvallende verschijning. Smal in de schouders, breed in de heupen met daaronder een stel massieve stappers die kennelijk door vochtophoping zo zwaar waren dat hij maar moeilijk vooruit kon komen. En zo was Arie al heel vroeg aan zijn vaste bijnaam gekomen: Arie met met de dikke benen. Nog niet eens zozeer een scheldnaam, eigenlijk een feitelijke beschrijving, maar een kind vindt zo’n toevoeging nooit leuk omdat het accentueert wat hij niet wil hebben en niet wil weten.

Lees meer

Eigenlijk zijn er maar weinigen die haar ooit in levenden lijve hebben gezien. Maar gehoord hebben ze haar des te meer. Want bijna dagelijks ging Tante Suze nog voor het ochtendkrieken op pad. Ze had een zware tred en het geluid van haar klompen echoden haar stappen op de kasseien in de smalle stegen. Haar ochtendwandeling werd ondersteund door een hoog en vooral monotoon gefluit. Daar hield ze van. Als ze zo in haar eentje door de stad stapte, kwam er altijd wel een melodietje in haar hoofd dat ze begon te fluiten. Dat het meer leek op herhaalde vertreksignaal van een oude stoomlocomotief, hinderde háár in ieder geval niet.

Lees meer