Een paar weken geleden bezocht ik Maastricht; ik was welhaast de enige in de drukke binnenstad die een mondkapje droeg. Tijdens een herdenkingsdienst onlangs voor een overleden vriendin – veel 65-plussers – waren er op bijna dertig mensen slechts twee met een mondkapje, en er werd gehugd en gekust. Sommigen keken zelfs vreemd op toen ik mijn elleboog ter begroeting aanbood.
Nico Welsink vierde 8 september met familie en vrienden het feit dat hij 5 jaar geleden gezond ontwaakte uit een zeer zware hersenoperatie. Het was kantje boord en hij werd na de operatie zelfs enige tijd in coma gehouden, maar ontwaakte met nieuwe energie. En beiden vinden wij het leven ondanks handicaps meestal mooi en boeiend.
Het zal ergens in 2013 zijn geweest dat ik bij mijzelf een – latent – verlangen bespeurde om oud-studenten van Beresteyn te ontmoeten. In al die jaren daarvoor nooit aan gedacht, absoluut geen interesse. Maar op een moment heeft dat brein – dat heet misschien ouder worden; terug naar vroeger casu quo het romantiseren van wat voorbij is (meestal een valse indicator) – van mij kennelijk een andere schakeling gemaakt waarna het verlangen was geboren.
Van 1 maart 1975 tot 31 maart 1998 heb ik in de dagjournalistiek gewerkt. Daarna was ik voor Hollandse Dagblad Combinatie (HDC, rechtsopvolger van Leidsch Dagblad en Damiate) tot december 2008 onder meer uitgever van magazines en boeken. Uiteindelijk ben ik toen ontslagen en met een goede regeling vertrokken. Sindsdien heb ik, mede dankzij andere financiële meevallers (onder meer vroegpensioen), niet meer hoeven werken.
Waar groepen mensen samen wonen en leven kan dat alleen goed gaan als er spelregels zijn, Dat geldt uiteraard voor een democratisch land, maar zeker ook voor een seminarie/internaat/kostschool met een leefgemeenschap van circa 70 studenten en 30 paters en broeders. Onderstaand verhaal is gebaseerd op de ‘Schoolgids Beresteyn 1971-1972’.