Er zijn veel middenstanders in Leiden die moeten ploeteren om rond te komen. Ondernemers die net boven het bestaansminimum zitten, maar vele uren maken om de touwtjes aan elkaar te knopen. Tot die categorie behoren vast en zeker ook middenstanders in en rond de Beatrixstraat in Leiden-Noord.
Rik Kamps, notaris, Leienaar en aanstaand voorzitter van onze 3 October Vereeniging. Leuk ventje toch? Foto Hielco Kuiper/Leidsch Dagblad.
Na jaren van sociaal beperkte intellectuelen en starre beroepsbestuurders, lijkt het er nu op dat we weer een echte koekeroe als voorzitter van de 3 October Vereeniging krijgen. Rik Kamps, notaris bij Teekens/Karstens en al jaren bestuurslid, is gevraagd de wat statische Zonnevylle (oud-burgemeester van Leiderdorp) op te volgen als voorzitter van onze grootste Leidse vereniging. Een driewerf hoera!
Siem weet niet zo goed meer wanneer het was. Waarschijnlijk vlak na de oorlog, want zijn broer Gerrit vertrok in 1949 naar de VS en het hondje bleef bij Siem ‘achter’. Tijdens het overladen van het stro – dat gebeurde in de Kerkstraat, want in die tijd kon je alleen over een smal pad langs de Does op de boerderij komen; alles moest via het water) was er ineens een hondje, een klein beestje van circa veertig centimer lang, zo beeldde Siem uit met zijn handen.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er bij de afdeling verkeer van de gemeente Leiden flink cocaïne wordt gesnoven. Anders kan ik die waanzinnige en onverantwoordelijke verkeersmaatregelen in de binnenstad niet verklaren.
Diep geschokt is professor R. van IJzerdoorn door de vage beschuldigingen aan zijn adres. De baas van het Instituut PedagogischeWetenschappen van de Leidse universiteit wordt ervan beschuldigd (nota bene in drie rapporten) dat hij een schrikbewind heeft gevoerd, een echte boeman was (samen met zijn vrouw die op hetzelfde instituut werkte, en een collega) voor het personeel: hij manipuleerde, (be)dreigde, belazerde, schiep een sfeer van achterdocht, roddel en achterklap. Sommige oud-medewerkers voelden zich gesloopt door hemhen. Hij is inmiddels vertrokken, meldde het Leidsch Dagblad enkele weken geleden.
Ik ben dit jaar wat laat met de belastingaangifte over 2016. Om de een of andere reden kon ik er geen zin voor maken. Mijn boekhouder heeft uitstel gevraagd en gekregen. Omdat je bij banken tegenwoordig je af- en bijschrijvingen tot 7 jaar terug kunt inzien en uitprinten, maakte ik mij geen zorgen over de basisgegevens voor de aangifte. Tot ik deze week aan de klus begon. Toen bleek dat ik voor mijn bedrijfs-spaarrekening (ik heb een niet actieve B.V. waarin nog een paar centen zitten) bij de Rabobank dat niet verder dan maximaal 15 maanden terug kan kijken via internet.
Wanneer precies de dijk van de Voorofsche polder (vanaf de r.k. kerk gezien aan de andere kant van de Does) in Hoogmade doorbrak, wist mijn stiefvader Siem van Tol (geboren 14-6-1914, overleden 28 april 2014) niet meer. Waarschijnlijk ergens in 1946, 1947, zegt hij, want zijn broer Gerrit was nog in Nederland (geëmigreerd in 1949 naar de VS), en zijn vader leefde nog (overleden december 1948).
Gelukkig, er komt toch nog een beetje stampij over de plannen van de Leidse universiteit om 58 sociale huurhuizen aan de Doelengracht te slopen om daar een kolossaal nieuwbouwproject (voor 5500 studenten) te verwezenlijken. Een tijdlang dacht ik dat ik de enige (overigens niet direct betrokken) Leidenaar was die er zich boos over maakte.
Was het een verrassing? Nou nee, voor mij niet echt. Op het moment dat burgemeester Lenferink aankondigde te gaan ‘bemiddelen’ tussen de huurders van de Doelengracht en de Leidse universiteit, voelde ik de bui al hangen. Het is bepaald niet voor het eerst dat gemeente casu quo Lenferink met de wethouders de zijde van de universiteit kiest. Ook Lenferink ziet geen andere mogelijkheid dan de sloop van 58 prachtige huurwoningen, welhaast op de mooiste plek van Leiden.
Het zal ergens in 2013 zijn geweest dat ik bij mijzelf een – latent – verlangen bespeurde om oud-studenten van Beresteyn te ontmoeten. In al die jaren daarvoor nooit aan gedacht, absoluut geen interesse. Maar op een moment heeft dat brein – dat heet misschien ouder worden; terug naar vroeger casu quo het romantiseren van wat voorbij is (meestal een valse indicator) – van mij kennelijk een andere schakeling gemaakt waarna het verlangen was geboren.