Warempel, het licht is aangegaan bij het CBR. Nadat ik ze er bij herhaling op had gewezen dat hun digitale systeem niet werkte, stond er gisteren toch een document in ‘mijnCBR’ waarmee ik aan de slag kan. Nog een paar hobbels, en dan heb ik hopelijk mijn nieuwe rijbewijs.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar bij mij gaan alle antennes uit als ik het ‘woord’ CBR alleen al hoor. En niet alleen dat: er overvalt mij meteen een buitengewone droefheid als ik hoor/lees hoe die al jaren slecht geleide overheidsorganisatie omgaat met (oudere) burgers. Dit jaar ben ik zelf aan de beurt om persoonlijk het genoegen te mogen smaken van de kwaliteit (sic!) van de communicatie van het CBR. En, geloof me: ik ben daar echt niet vrolijker van geworden.
Ik ben steeds meer verbaasd over de stand van onze gezondheidszorg. Waarom waren we toch zo slecht voorbereid op dit dodelijk corona-virus (Corvid-19): veel te weinig mondkapjes, tekort testmateriaal, en weinig intensive-care bedden (Nederland heeft er circa 8 per 100.000 inwoners, Duitsland 30!).
Vooral voor frequente Londen-bezoekers (apropos vanaf april per trein in een ruk van Rotterdam/Amsterdam naar de Engelse hoofdstad) die alle topattracties al eens (of vaker) hebben bezocht, is het aardig om wat verder buiten het centrum te koekeloeren. Zo kwamen wij deze keer terecht op een van de oudste privé-begraaftuinen van Engeland, The Highgate Cemetery.
Na de dood van Leo de Ridder (1937-1992), besloot zijn familie samen met Henk van der Post dat er te zijne ere nog een gedichtenbundel moest worden uitgegeven. Leo’s archief puilde welhaast uit van de gedichten, zo leek het. Zijn studievriend Pim de Vroomen werd gevraagd de uitgave te verzorgen.
Oud-leraar Nederlands Leo (L.J.) de Ridder (geboren 15-1-1937 in Noordwijk, overleden te Leiderdorp 9 februari 1992) schreef in 1987 zijn herinneringen op aan het klein-seminarie Hageveld in Haarlem, waar hij het gymnasium (1949-1955) volgde ter voorbereiding van het priesterschap. Hij woonde toen alweer ‘thuis’ bij zijn moeder aan de Voorstraat in Noordwijk-binnen, daartoe gedwongen door de ‘verlammende’ ziekte van Parkinson.
Ik heb niet het idee dat iemand zich nog echt druk maakt over sociale woningbouw; sterk maakt voor betaalbare huurhuizen. Zo langzamerhand accepteert ‘iedereen’ dat er voor mensen met lagere inkomens gewoon geen woonruimte meer is. Zo in de sfeer van ‘dat was vroeger zo’. Grote groepen mensen worden daardoor aan de zijkant geparkeerd. En dat vind ik echt schande.
De boefjes op het world wide web blijven het maar proberen om mij op te lichten. Was het een tijdlang dat ik de meest fantastische prijzen had gewonnen (i-phones, laptops, reizen), waarvoor ik slechts een paar euro verzendkosten (via mijn creditcard) hoefde te betalen, nu sturen ze mij rekeningen voor snelheidsbekeuringen die ik nog niet betaald zou hebben.
Hoe je het ook wendt of keert, er is omtrent de communicatie in het kabinet-Rutte over circa 70 oorlogsslachtoffers als gevolg van een ‘fout’ bombardement door Nederlandse militairen in de Iraakse stad Hawija faliekant iets mis gegaan. Helaas, Rutte komt er wel weer heel makkelijk mee weg. Hij heeft tijdens het debat daarover in de Tweede Kamer zelfs een uurtje niet gelachen!