Het leek wel of de bezoekers en deelnemers van de 37ste New York Gay Pride eensgezinder en krachtiger waren dan ooit. De twee miljoen bezoekers (lesbiënnes, homofielen, biseksuelen en transgenders – kortweg LGBT’s – en hun sympathisanten) hebben er dan ook een krachtige vijand bij, zo droegen zij nadrukkelijk uit tijdens de bijna vijf uur durende Gay Pride Parade in downtown Manhattan (over Fifth Avenue): president Trump en zijn vazallen.
Ik ben wel meer op hoge gebouwen geweest: Eiffeltoren, Sears Tower (heet nu Willis Tower, Chicago), Olympiaturm in Munchen, nog iets in Beijing, waarvan me de naam ontschiet, en, bijna twintig jaar geleden, de Twin Towers van het WTC New York waarvan het instorten nog op mijn netvlies staat gebrand.
Ground Zero, de aanduiding van de plek waar ooit de Twin Towers stonden, het gigantische World Trade Center van New York, dat op 11 september 2001 na een terroristische aanslag met gekaapte vliegtuigen met de grond werd gelijk gemaakt, is weer geheel bebouwd. Van de resten van de oude torens is alleen nog in het 9/11-museum, op de ramp-plek gebouwd, iets terug te vinden.
Het wilde me deze week maar niet lukken om online in te checken voor onze vlucht naar New York. Steeds al ik bijna op de pagina kwam waar ik de verzending van de boardingpassen kon regelen, liet het programma mij in de steek met de mededeling ‘Wij kunnen de stoelindeling niet tonen, probeert u het later nog eens’.
Ik probeer op tv en in kranten zoveel mogelijk de verrichtingen van de parlementaire Tweede-Kamercommissie inzake ‘Brievenbusfirma’s’ te volgen. Ik krijg er een beetje een vieze smaak van in mijn mond. Niet omdat er zoveel bedrijven zijn die gebruik (misbruik is nog niet aangetoond) maken van onze wetgeving om legaal zo min mogelijk belasting te betalen, maar omdat wij als Nederland zo verschrikkelijk veel boter op ons hoofd hebben.
Sommige instituten gaan over lijken om te voorkomen dat hun goede naam en die van grote (leidinggevende) ego’s die er werken wordt geschaad. Ziekenhuizen, ministeries en universiteiten zijn voorbeelden van soms ongeremde pr-machines en doofpotten. Deze week kwam de Leidse universiteit in heel slecht daglicht te staan: drie professoren hebben op het Instituut Pedagogische Wetenschappen een schrikbewind gevoerd als gevolg waarvan meerdere mensen sociaal en intellectueel zijn gesloopt. Let op: twintig jaar lang!
Was het een verrassing? Nou nee, voor mij niet echt. Op het moment dat burgemeester Lenferink aankondigde te gaan ‘bemiddelen’ tussen de huurders van de Doelengracht en de Leidse universiteit, voelde ik de bui al hangen. Het is bepaald niet voor het eerst dat gemeente casu quo Lenferink met de wethouders de zijde van de universiteit kiest. Ook Lenferink ziet geen andere mogelijkheid dan de sloop van 58 prachtige huurwoningen, welhaast op de mooiste plek van Leiden.
Het zal ergens in 2013 zijn geweest dat ik bij mijzelf een – latent – verlangen bespeurde om oud-studenten van Beresteyn te ontmoeten. In al die jaren daarvoor nooit aan gedacht, absoluut geen interesse. Maar op een moment heeft dat brein – dat heet misschien ouder worden; terug naar vroeger casu quo het romantiseren van wat voorbij is (meestal een valse indicator) – van mij kennelijk een andere schakeling gemaakt waarna het verlangen was geboren.
Het is bijzonder dat sommige gemeenten nu mee willen denken over hoe regionale dagbladen hun kop boven water kunnen houden. Een tijdje geleden stonden er flink wat ingezonden brieven in het Leidsch Dagblad waarin zelfs een pleidooi voor rechtstreekse geldsteun door overheden. In het verleden is dat al vaker geopperd, maar ook nu merk ik – ruim een maand later – dat het tot niets concreets heeft geleid. ‘De bergen zijn in barensnood, geboren zal worden een lachwekkende muis! Veel energie voor net zoveel luchtverplaatsing.