De eerste christelijke dovenschool annex internaat Effatha was gevestigd in Leiden. In 1891 kocht het bestuur van het doveninstituut het pand Langebrug 87 voor een bedrag van 8000 gulden. Het was een monumentaal pand met tien kamers: voor onderwijs-, verblijf- en slaapruimten voor leerlingen en onderwijzend en verzorgend personeel. Anno 2017 is het pand een appartementengebouw met huren tot 2000 euro per maand.
Getrouwd met Ger van Polanen (zie zijn stamboom op deze site) in 1970.
Het trouwfeest werd gevierd in de feestzaal op palen aan de Vijf Meilaan, de plek waar thans een wijkpolitiebureau is gehuisvest. Het was ooit een populaire plek om te trouwen. Je huurde een ‘kale’ ruimte en moest zelf zorgen voor de catering. De vader van Sjaan regelde de catering via Endegeest, en een vriend van Ger die bezorger was van drakenzaak L.A. Knegtel aan de Haarlemmerstraat 213 werkte regelde goedkoop de drank.
Leiden gaat er qua bereikbaarheid de laatste tijd flink op vooruit. Onlangs werd de nieuwe garage aan de Lammermarkt met veel feestelijkheden geopend. Het kostte 40 miljoen, maar daar hebben we dan ook wat voor. Alle aandacht is nu gericht op de nieuw te ontwikkelen garage aan de Garenmarkt. Gaat ook 40 miljoen kosten, maar zal ook een aanwinst gaan vormen voor de automobilist die het Leidse centrum wil bezoeken. Daar mogen we dus best blij mee zijn.
Het was maar een heel klein berichtje op de voorpagina van het Leidsch Dagblad van enkele weken geleden: de 3 October Vereeniging gaat een verzoek indienen om ons 3-oktoberfeest op de lijst van ‘Nationale Inventaris van het Immaterieel Cultureel Erfgoed’ (waarbij het vooral gaat om de ouderdom, historiciteit, van het feest) van Unesco te plaatsen. Ons opgepompte dorpsfeestje is dat kennelijk waard. ‘Het ontbreken van het feest op die lijst is een pijnpunt voor veel leden’, staat er ook nog in dat krantenbericht (sic).
Eigenlijk was China min of meer uit mijn gedachten verdwenen, vooral omdat het individuele reizen in dat land lange tijd zo moeilijk was. Inmiddels is het een land van – bijna – onbeperkte (reis)mogelijkheden, vooral ook heel betaalbaar. Je hoeft er – als u dat nog doet – zeker niet meer voor naar een reisbureau.
Het Pieter Loridanshofje is gebouwd op het achtererf van de vroegere herberg De Vergulde Wagen. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog vluchtte Pierre Loridan voor de Spaanse Inquisitie uit de Zuidelijke Nederlanden.
Een absolute toevalstreffer dat het boek ‘De Misdaad bij de Hogewoerdspoort’ ooit is gepubliceerd. Het was de gok van de dochter van de schrijver eens te bellen met de redactie van het Leidsch Dagblad, ergens einde 1983.
Ze waren onder de kleine, houten tafel gekropen. Angstig probeerden vader, moeder en zoonlief zich daar een beetje te beschermen tegen neerstortende balken en vallende leien die als dakbedekking dienden. Onder schril gekraak scheurde en barstte opnieuw een dakspant uiteen en regende het leistenen die versplinterden op het eiken tafelblad. Even was het stil. Vader schatte de situatie snel in, trok zijn vrouw en zoon onder de tafel vandaan en verliet met hen ijlings hun houten woninkje.
Met spelletjes was hij altijd de beste. Hij was rap gebekt en als hij eens dreigde te verliezen, kon hij in een stortvloed van woorden haarfijn uitleggen dat híj toch eigenlijk gewonnen had. Het betoog was meestal voor geen meter te volgen, maar uiteindelijk ging je om de een of andere reden overstag.
De naam ‘Van der Voorn’ leeft vooral voort bij de Hoogmadese stam, elders is het ‘Van der Vooren’ gebleven. Vooral in doopboeken (r.k.) trof stamboomonderzoeker J.P. Brandenburg (getrouwd met Miep van der Vooren) de naam ‘Van der Voorn’ aan. Het was kennelijk een kwestie van ‘spelling’ (wie kon er lezen en schrijven?), want beide naamgevingen klinken hetzelfde. Het lijkt logisch de naam te schrijven als ‘Voorn’.