Nog nooit was het op een middag zo lang donker in Leiden. Al uren achtereen was het licht van de zon op onverklaarbare wijze verdwenen alsof iemand er een groot houten schot voor had geschoven. Door nog slechts een flauw schijnsel waren huizen en straten te onderscheiden, maar met het vorderen van de dag en het intreden van het avondschemer was het nagenoeg pikkedonker. Toen ook nog een storm opstak kon echt niemand meer een hand voor ogen zien.
Eigenlijk zijn er maar weinigen die haar ooit in levenden lijve hebben gezien. Maar gehoord hebben ze haar des te meer. Want bijna dagelijks ging Tante Suze nog voor het ochtendkrieken op pad. Ze had een zware tred en het geluid van haar klompen echoden haar stappen op de kasseien in de smalle stegen. Haar ochtendwandeling werd ondersteund door een hoog en vooral monotoon gefluit. Daar hield ze van. Als ze zo in haar eentje door de stad stapte, kwam er altijd wel een melodietje in haar hoofd dat ze begon te fluiten. Dat het meer leek op herhaalde vertreksignaal van een oude stoomlocomotief, hinderde háár in ieder geval niet.
Ik heb me weer mateloos geërgerd aan de overmatige publiciteit rondom de 50ste verjaardag van de koning. Mijn indruk is zo langzamerhand dat de NOS en De Telegraaf de grote pr-machines van het koningshuis zijn; wat een kritiekloze mateloosheid.
Het was druk op de ophaalbruggen bij de Zijlpoort. Lange rijen wachtenden zochten allemaal een veilig heen komen achter de stadsmuren. Het waren dan ook roerige en onzekere tijden. Plattelanders, boeren, werklieden, vrouwen en kinderen waren op de vlucht voor rondtrekkende Spaanse legers die – per saldo – tot doel hadden opstandige Hollandse steden weer tot het ware geloof te bekeren.
door Pablo Cabenda
De verzamelde journalisten wordt voor het concert op het hart gedrukt vooral positief commentaar te leveren. ‘Stimuleren, stimuleren, daar gaat het om, dat hebben de kids nodig’, vindt dirigent meneer Hawkins. Want de kansarme leerlingen die in de Soulsville Charter Orchestra van de Stax Academy spelen, wonen bijna allemaal in achterstandswijken van Memphis en 98 Procent heeft, voordat ze op de muziekschool kwam, nog nooit een muziekinstrument aangeraakt.
door Pablo Cabenda
‘Als we zo de hoek omgaan zien jullie rechts het Martin Luther King Labor Centre.’ Terwijl de bus kruipend zijn uitlaatgassen uithoest doemt uit de motregen een bakstenen monster op. Een lomp vakbondsgebouw dat niets uitstraalt dan no-nonsensefunctionaliteit. Niet iets dat direct uitnodigt tot bezichtigen.
door Pablo Cabenda
In een aflevering van de Amerikaanse televisieserie Treme, die handelt over de wederwaardigheden van de inwoners van New Orleans net na Katrina, praat trompettist Delmond Lambreaux (acteur Rob Brown) na een studiosessie nog even na met collega’s. En het moet hem van het hart. ‘Mensen uit New Orleans hypen hun muziek maar ze houden niet van de muzikanten. Ik bedoel kijk maar naar Pops (Louis Armstrong) en Prima (Louis Prima). Die moesten weg van hier om uiteindelijk te krijgen wat ze verdienden.’
door Pablo Cabenda
‘Dames en heren: ze heeft dezelfde wellustige rondingen als de maan waar onze stad New Orleans, The Crescent City, naar is genoemd. Ze heeft het gezicht van een engel maar de mond van een rauwe zeebonk, applaus voor Bella Blue.’ De presentatrice die een tongue in cheek avondje strippen aan elkaar gaat praten, betreedt het podium van mini-theater annex bar The Allways Lounge en meteen maakt de sfeer van prikkelende anticipatie gejoel los bij het publiek.
Beresteyn in Voorschoten was een van de laatste klein-seminaria in west-Nederland (in handen van regulieren = orden, nl. de Paters Montfortanen). Nadat het in 1970 internaat werd, vertrokken de jongens die zich ‘echt’ tot het priesterschap voelden geroepen (het waren er twee van de 70) naar elders. Mijn jeugdvriend Kees van Vliet (* Vlaardingen, 1955) ging naar het klein-seminarie van de Fathers van de Mill Hill in Hoorn (NH).
Waar groepen mensen samen wonen en leven kan dat alleen goed gaan als er spelregels zijn, Dat geldt uiteraard voor een democratisch land, maar zeker ook voor een seminarie/internaat/kostschool met een leefgemeenschap van circa 70 studenten en 30 paters en broeders. Onderstaand verhaal is gebaseerd op de ‘Schoolgids Beresteyn 1971-1972’.